{Jane's POV}
«Τι στο διάολο!» ακούγεται μια φωνή και συνοδεύεται από ένα βίαιο ταρακούνημα του ώμου μου. «Jane!» φωνάζει επιθετικά, διαλύοντας το πέπλο του ύπνου μου.
Ανοίγω διστακτικά τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι ο λευκός επίδεσμος γύρω από τις αρθρώσεις του χεριού του Damon. Σηκώνω το κεφάλι μου και αμέσως νιώθω έναν οξύ πόνο να απλώνεται από το σβέρκο μου μέχρι την πλάτη μου. Μορφάζω και καταφέρνω να σηκώσω το χέρι μου για να τρίψω τα βλέφαρά μου.
Το οπτικό μου πεδίο διευρύνεται και, έτσι, παρατηρώ τη μαύρη μπλούζα του με μερικές διάσπαρτες σταγόνες ξεραμένου αίματος που τυλίγει το κορμί του. Συνειδητοποιώ πως χθες το βράδυ με πήρε ο ύπνος στον καναπέ, δίπλα από το Damon, με μπερδεμένα τα αρώματά μας.
Στρίβω το κεφάλι μου αργά προσέχοντας και τον υπόλοιπο χώρο. Διακρίνω το μεταλλικό κουτί πάνω στο τραπέζι, με τα πορφυρά βαμβάκια δίπλα από αυτό. Στη γωνία της σκάλας, ακίνητος και οργισμένος στέκεται ο Daniel, ο οποίος μοιάζει υπερβολικά ασταθής. Φαίνεται να πισωπάτησε τη στιγμή που με ξύπνησε και με κοιτάει με μια μουδιασμένη έκφραση την οποία δεν έχω ξαναδεί στο πρόσωπό του.
«Καλημέρα», ψελλίζω επειδή δεν έχω ιδέα τι πρέπει να πω. Τα μάτια του γυαλίζουν και παρατηρώ την τρεμάμενη γροθιά του που σφίγγει όλο και περισσότερο.
«Καλημέρα;» βρυχάται. «Τι συμβαίνει, Jane; Σε περιμένω όλο το βράδυ και όταν ξυπνάω το πρωί σε βλέπω να κοιμάσαι δίπλα του; Πες μου ότι δεν είναι και αυτό που νομίζω!».
«Daniel...» ξεκινάω και σηκώνομαι από τον καναπέ. «Απλά αποκοιμήθηκα, δεν έγινε απολύτως τίποτα», εξηγώ με βραχνή φωνή επηρεασμένη από τον ύπνο.
Σηκώνει το χέρι του και με εμποδίζει από το να τον πλησιάσω περισσότερο. «Το μόνο που ακούω εδώ και τρεις μήνες είναι μαλακίες!» φωνάζει με τις φλέβες στο λαιμό του να πάλλονται έντονα.
Μαζεύομαι στη θέση μου έντρομη και η καρδιά μου ανεβάζει παλμούς. «Daniel, σε παρακαλώ», ψελλίζω κάτω από την ανάσα μου.
«Σταμάτα, γαμώτο!» ουρλιάζει και το υψωμένο χέρι του τρέμει, πιθανόν από την αδρεναλίνη που κυλάει μέσα του.
«Τι σκατά πρωί πρωί», μονολογεί με βραχνή φωνή ο Damon καθώς αντιλαμβάνεται τη σκηνή που διαδραματίζεται λίγα εκατοστά μακριά του.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
