{Daniel's POV}
Ο καιρός στο Λονδίνο είναι για άλλη μια φορά μουντός πάνω από το κεφάλι μου και το τοπίο γύρω μου είναι παγωμένο. Ευτυχώς, η ατμόσφαιρα στην καφετέρια είναι ζεστή.
Μου αρέσει να έρχομαι εδώ, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, ακόμα και χωρίς τη Jane παρόλο που σε αυτό το μέρος γνωριστήκαμε. Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή η παρακμιακή, ήσυχη καφετέρια αποτελεί σπουδαίο κομμάτι της εξέλιξης της ζωής μου· με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου και να συναντήσω την κοπέλα μου, παρόλο που την αισθάνομαι να γλιστράει μακριά μου τον τελευταίο καιρό.
«Ορίστε», μου λέει με χαμόγελο η Becky, η σερβιτόρα, και αφήνει την κούπα με το ζεστό καφέ μπροστά μου. Ρίχνει μια ματιά στην οθόνη του λάπτοπ μπροστά μου και μορφάζει. «Απορώ πώς αντέχεις να κάνεις ακόμα εργασίες για τη σχολή», σχολιάζει.
«Είμαι δεύτερο έτος», της υπενθυμίζω και γελάω στο τέλος. «Σε δύο χρόνια θα τελειώσω και μετά θα κάνω αυτό που θέλω».
Κουνάει το χέρι της στον αέρα, υποδηλώνοντας πόσο ασήμαντο είναι αυτό που της λέω. Από μικρός οραματιζόμουν να σπουδάσω δημοσιογραφία και πλέον βρίσκομαι τόσο κοντά σε αυτό, όμως μακάρι να ήταν το μόνο πράγμα που με απασχολεί εδώ και δύο μήνες.
«Μου λείπουν οι μέρες που δεν ερχόσουν εδώ για διάβασμα», μου λέει μαζεύοντας ένα διπλανό τραπέζι. Χαμογελάω αχνά στην ανάμνησή μου να κουβαλάω δίσκους για οχτώ ώρες.
Το βλέμμα μου πέφτει στο παγωμένο τραπέζι έξω από το μαγαζί, εκεί όπου η Jane συνήθιζε να κάθεται κάθε απόγευμα με το στυλό ανάμεσα από τα χείλη της και τα φρύδια της μονίμως συνοφρυωμένα πάνω από ένα τετράδιο. Ήταν απλά τα πράγματα τότε και μετανιώνω που δεν τα εκτιμούσα όσο θα έπρεπε, αλλά μετά αναρωτιέμαι τι περισσότερο θα μπορούσα να κάνω.
Επιστρέφω τα μάτια μου στην οθόνη και προσπαθώ να επιστρατεύσω την προσοχή μου στην εργασία που πρέπει να παραδώσω. Ωστόσο, διάφορες σκέψεις κλονίζουν τον εγκέφαλό μου και αναγκάζομαι να τρίψω τα μάτια μου πριν συνεχίσω. Είναι εξουθενωτικό να προσπαθώ συνεχώς να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα λειτουργούν άψογα, ενώ η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με αυτή την πεποίθηση.
«Εντάξει, αστέρι του κολεγίου, τι συμβαίνει;» ρωτάει η Becky και τραβάει την καρέκλα δίπλα μου για να καθίσει. Το μαγαζί δεν είναι γεμάτο κόσμο, οπότε υποθέτω ότι κλέβει μερικά λεπτά ευχόμενη να μην μπει μέσα το αφεντικό της. «Και μην πεις ότι έχεις αυτά τα μούτρα για το διάβασμα!» με επιπλήττει.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
