{Daniel's POV}
Manhattan, New York City
«Το ήξερα ότι οι Άγγλοι είστε φλώροι, αλλά το γεγονός ότι πίνετε τσάι πρωί πρωί αντί για καφέ ολοκληρώνει την εικόνα σας», σχολιάζει ο Neal, το αγόρι της παιδικής μου φίλης και μου παραδίδει μια κούπα με το ζεστό ρόφημα.
«Βοηθάει περισσότερο», λέω λακωνικά και τρίβω τους κροτάφους μου με τα δάχτυλά μου.
«Ναι, αυτό έλεγες και για τα πενήντα σφινάκια που κατέβασες χθες». Πίνει μια γουλιά από τον καφέ του και έρχεται για να καθίσει απέναντί μου στο τραπέζι της κουζίνας. Είναι το μόνο μέρος του σπιτιού που έχουν προλάβει να καθαρίσουν από το χθεσινοβραδινό πάρτι για τα γενέθλια της φίλης μου. «Α συγγνώμη, μιλάω πολύ δυνατά;» λέει αυξάνοντας τον τόνο της φωνής του επίτηδες, εντείνοντας τον πόνο στο κρανίο μου.
«Neal, άφησέ τον ήσυχο», επεμβαίνει η Elizabeth τη στιγμή που μπαίνει μέσα στην κουζίνα και αρχίζει να μας πλησιάζει. Τυλίγει τα χέρια της γύρω μου και με φιλάει στο μάγουλο. «Καλημέρα».
«Μεσημέριασε», σχολιάζει ο άνδρας μπροστά μας και βρίσκω την ευκαιρία να του πετάξω ένα μπισκότο που μας έχουν προσφέρει από την υπηρεσία.
Η φίλη μου κάθεται δίπλα μου και κόβει ένα κομμάτι κέικ με τα χέρια της. «Δεν περίμενα να γίνει τόσο μεγάλος χαμός χθες», λέει με μπουκωμένο στόμα. «Πέρασες καλά;» ρωτάει απευθυνόμενη σε εμένα.
«Φανταστικά!» ειρωνεύται εκείνος. «Αφού κάθε φορά που έρχεσαι στην Αμερική κάποιος σε πλακώνει στο ξύλο, σταμάτα να έρχεσαι να ηρεμήσουμε κι εμείς». Σηκώνω το βλέμμα μου πάνω του προειδοποιητικά, αλλά εκείνος το μόνο που κάνει είναι να ανασηκώσει τους ώμους του. «Να ρωτήσω, ποιος έχει περισσότερη δύναμη -εγώ ή ο Ian;», ζητάει να μάθει αναφερόμενος στον κολλητό του και στην άσχημη στιγμή μας χθες, με ένα στραβό χαμόγελο στα χείλη του.
«Δεν βοηθάς», του απευθύνεται η Liz και, στη συνέχεια, τρίβει στοργικά την πλάτη μου. «Τουλάχιστον δεν πρήστηκε το μάτι σου».
«Δεν τον πέτυχε καν, γι'αυτό». Τελειώνει τον υπόλοιπο καφέ του και, αφού αντιλαμβάνεται το προειδοποιητικό βλέμμα της κοπέλας του, βάζει την κούπα του στο νεροχύτη και βγαίνει από την κουζίνα.
«Συγγνώμη που προκάλεσα σκηνή στο πάρτι σου», απολογούμαι, επειδή χθες δε θυμάμαι να το έκανα. Εκείνη μου χαμογελάει ευγενικά δείχνοντας ότι δεν την πειράζει.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
