Κατεβαίνω γρήγορα από το αυτοκίνητο και τρέχω να αγκαλιάσω το αγόρι μου που με περιμένει στην πόρτα. Έχω τόσο καιρό να έρθω εδώ που η παρουσία του σε αυτό το περιβάλλον μοιάζει τόσο ξένη.
Με σηκώνει ψηλά με τα χέρια του και θάβει το κεφάλι του στο λαιμό μου. Τα φρεσκολουσμένα μαλλιά του αναδύουν μια ευωδία τόσο οικεία που με ταξιδεύει σε τελείως διαφορετικές εποχές, μέρες που πια μόνο σε όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
«Πώς ήταν το ταξίδι;» με ρωτάει αμέσως μόλις με αφήνει πάλι στο έδαφος. Χαϊδεύει τα μαλλιά μου και, έπειτα, το μάγουλό μου. Κλείνω για μια στιγμή τα μάτια μου και γέρνω στη ζεστή παλάμη του.
«Ωραίο», απαντάω. Για λίγο σκέφτομαι να αποκρύψω το τι συνέβη ακριβώς στη διαδρομή και με ποιον την πέρασα, αλλά τα γεγονότα προπορεύονται.
Το βλέμμα του Daniel μετακινείται πίσω από τον ώμο μου και μετατρέπεται σε θυμωμένο. Γυρίζω κι εγώ για να αντικρίσω το Damon που βγάζει τη μικρή βαλίτσα μου από το αυτοκίνητο. Την αφήνει στο πεζοδρόμιο, με κοιτάει κάνοντας ένα μικρό νεύμα -το οποίο ανταποδίδω διακριτικά- και φεύγει.
«Δεν ήξερα ότι θα ερχόταν», λέω αμέσως για να με υπερασπιστώ. «Δεν πίστεψα ότι θα ερχόταν».
Το αγόρι μου γνέφει και περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του για να τα ανακατέψει. Δεν λέει τίποτα και χαίρομαι γι'αυτό.
Με τις αποσκευές μου μαζί μπαίνουμε στο σπίτι του. Έχω τόσο καιρό να βρεθώ εδώ που παρατηρώ ακόμα και τις λεπτομέρειες λες και το βλέπω για πρώτη φορά. Παρόλο που δεν έχει αλλάξει τίποτα στην επίπλωση και τη διακόσμηση, όλα είναι τόσο διαφορετικά.
Χαιρετάω εγκάρδια τους γονείς του και, στη συνέχεια, αποσύρομαι στο δωμάτιό του. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και με μεγάλη μου χαρά διαπιστώνω πως η αφίσα του αγαπημένου μου συγκροτήματος που του είχα κάνει δώρο είναι ακόμα στολίδι στον τοίχο του. Χαμογελάω και σηκώνω το κεφάλι μου για να τον δω.
Το βλέμμα του είναι σκοτεινιασμένο και αμέσως διαγράφει το χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Είχα την ψευδή ελπίδα πως αυτές οι γιορτές θα είναι υπέροχες, καθώς θα μπορούσα να τις περάσω και με το αγόρι μου, αλλά και με την οικογένειά μου. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο μάλλον δεν είναι εφικτό.
«Τι έπαθες;» ρωτάω αν και ξέρω πολύ καλά τι τον απασχολεί.
«Με εκνευρίζει», ομολογεί. «Με κοιτάει λες και πρόκειται για κάποιον διαγωνισμό με έπαθλο εσένα!».
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
