Με το βαμβάκι σκουπίζω την τελευταία σταγόνα αίματος από το πρόσωπό του. Είναι πλέον εύκολο να αναγνωρίσω τα χαρακτηριστικά του, αφού είναι ήρεμος.
«Έτοιμος», αναφωνώ και πετάω το βαμβάκι στο καλαθάκι του μπάνιου. Πλένω τα χέρια μου στο νιπτήρα και του χαμογελάω μέσα από τον καθρέφτη.
«Σε ευχαριστώ». Σηκώνεται και στέκεται από πίσω μου με τα χέρια του να αγκαλιάζουν τη μέση μου. Αφήνει ένα μικρό φιλί στον ώμο μου και, έπειτα, στηρίζει το κεφάλι του εκεί.
«Μπήκα στο μπάνιο όταν ήταν μέσα· καταλάθος και γελούσε χωρίς να με αφήνει να φύγω. Δεν έγινε τίποτα», παίρνω την ευκαιρία να του εξηγήσω δίχως την έγκρυσή του. Ακόμα θυμάμαι την αντίδρασή του. Δε νομίζω να τον έχω ξαναδεί τόσο θυμωμένο.
«Συγγνώμη που του επιτέθηκα, ήμουν υπερβολικός. Νόμιζα ότι σου έκανε κάτι και θόλωσα». Κατεβάζω το βλέμμα στα χέρια μου και καθαρίζω το αίμα που έχει κολλήσει στις αρθρώσεις μου.
Προτιμώ να μην αναφέρω τη στιγμή που με πλησίασε, ίσως απλά να με άγγιξε το πόδι του και όχι αυτό που νόμιζα. Δεν χρειάζεται να προκαλέσω παραπάνω εντάσεις για κάποιο πιθανό σενάριο της πανικόβλητης φαντασίας μου.
«Όλα είναι εντάξει». Γυρίζω προς το μέρος του και τοποθετώ τρυφερά την παλάμη μου στο μάλουλό του. Μου χαμογελάει και δεν μπορώ παρά να ανταποδώσω. Αισθάνομαι λες και έχω να δω κάτι τέτοιο πολύ καιρό.
Γέρνει προς το μέρος μου και με φιλάει. Το οινόπνευμα έχει ζεστάνει τα χείλη του και με κάνει να θέλω λίγο παραπάνω. Γλυστράω τα χέρια μου στην πλάτη του και τον τραβάω κοντά μου από το κάτω μέρος της μπλούζας του.
Το σώμα του είναι τόσο οικείο, σκεπάζει το δικό μου. Τον παρασέρνω για λίγο προς τα δεξιά, στην προσπάθειά μου να κλειδώσω την πόρτα. Έπειτα, τοποθετώ να χέρια μου στο στήθος του και τον σπρώχνω για να καθίσει στην λεκάνη.
Τα μάτια του γυαλίζουν, κάνοντας το γαλάζιο τους ακόμα πιο όμορφο. Με κοιτάει με λαχτάρα, επιθυμία και ζεστασιά. Βγάζω την μπλούζα μου βιαστικά, μαζί με το παντελόνι μου πετώντας τα στο πάτωμα.
Τα χέρια του, αμέσως, με αγγίζουν σκεπάζοντας τις καμπύλες μου. Με καθοδηγεί πάνω του κι εγώ υπακούω ζητώντας το ίδιο. Τον απαλλάσσω από το ύφασμα της μπλούζας του, το οποίο κάνει παρέα στα δικά μου ρούχα στο πάτωμα.
Αφήνει μικρά φιλιά στο λαιμό και στην καμπύλη του στήθους μου. Το χρειαζόμαστε και οι δύο εξίσου αυτό, οπότε δεν καταναλώνουμε χρόνο στα προκαταρκτικά.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
