Η μαμά μου με άφησε να χρησιμοποιήσω το αυτοκίνητό της και, έτσι, το παρκάρω ακριβώς δίπλα από το σπίτι στο Πόρτισχεντ. Παίρνω τα πράγματά μου από το κάθισμα του συνοδηγού –ένα μεσαίου μεγέθους σακβουαγιάζ– και προχωράω προς την είσοδο του κτιρίου. Βρίσκω τα κλειδιά που μου έδωσε ο Jason με ένα στοργικό και ανήσυχο βλέμμα και ανοίγω την πόρτα.
Αφήνω κάτω τις αποσκευές μου και πατάω μερικούς διακόπτες στον πίνακα του ηλεκτρικού ρεύματος ακολουθώντας τις οδηγίες που μου δόθηκαν. Σύντομα, ο χώρος φωτίζεται και όταν συνειδητοποιώ ότι θα βρίσκομαι μόνη μου εδώ για όσο καιρό χρειάζομαι, αναπνέω ελεύθερα. Χαμογελάω επιτέλους στον εαυτό μου ειλικρινά, διακατεχόμενη από ένα συναίσθημα που είχα καιρό να νιώσω.
Προχωράω ως το σαλόνι και για λίγο κοιτάω την κουζίνα έντονα, ενθυμούμενη εκείνη τη φορά που είχα έρθει εδώ με το Damon και τους γονείς μας. Μπορεί να μην έχω ακέραιη μνήμη για τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς λόγω της μεγάλης κατανάλωσης κρασιού, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω την πρώτη φορά που ήταν ευγενικός και προσιτός. Πίστευα ότι όλα ήταν όμορφα τότε, ότι η ζωή μου είχε μπει σε μια σειρά, όμως τώρα αντιλαμβάνομαι πως ήταν απλά η αρχή για όλα αυτά τα γεγονότα που με ώθησαν στη διαφυγή μου.
Χτυπάει το κινητό μου και αναπηδάω στη θέση μου εξαιτίας του αναπάντεχου. Είχα βυθιστεί στις σκέψεις μου, στεκόμενη μπροστά από το τραπέζι της κουζίνας σαν υπνοτισμένη. Ακόμα και όταν βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά καταφέρνει να με επηρεάσει.
Πιάνω το τηλέφωνό μου από την τσέπη μου και το απαντάω βιαστικά. «Bradley!» αναφωνώ μόλις βλέπω το όνομά του να διαγράφεται πάνω στην οθόνη.
«Jane, καλημέρα. Συνάντησα τη μαμά σου πριν από λίγο σε μια καφετέρια και μου είπε ότι έφυγες για το Πόρτισχεντ», μου λέει με εύθραυστη φωνή.
Κλείνω για μια στιγμή τα μάτια μου και προσπαθώ να μην καταρρίψω τα θετικά συναισθήματα που με κατακλύζουν τη δεδομένη στιγμή, επειδή ξέχασα να τον ενημερώσω. «Ναι, αλήθεια είναι», τον διαβεβαιώνω και τον ακούω για λίγο να αναπνέει στο ακουστικό. «Συγγνώμη που δεν σου είπα τίποτα, Brad. Ήταν εντελώς ξαφνικό και το χρειαζόμουν, έπρεπε να βάλω το μυαλό μου σε μια σειρά χωρίς την παρουσία του Damon», εξηγώ ετεροχρονισμένα.
«Ώστε τα πράγματα είναι χειρότερα απ'όσο περίμενα», ομολογεί και τον φαντάζομαι να περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του με φανερή απογοήτευση.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
