Ακουμπάω το κεφάλι μου στο τζάμι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Εύχομαι να τα έχω πάρει όλα, οπότε για να μην εισβάλλουν αλλόκοτες σκέψεις στο μυαλό μου, ελέγχω ξανά και ξανά τη λίστα μου. Ευτυχώς, η διαδρομή ως το Πόρτισχεντ είναι μικρή. Ανυπομονώ να φτάσω και να χαλαρώσω στην όμορφη θέα της θάλασσας.
Γυρίζω δίπλα μου μόνο για να διαπιστώσω πόσο άδεια είναι η θέση. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν κενή και η ελπίδα ότι θα γεμίσει μόλις έρθω στο Μπέρμιγχαμ, με έκανε να το αποφασίσω. Αρνούμαι να νιώσω απογοήτευση για κάποιον σαν αυτόν.
Σύντομα φτάνουμε σε μία ήρεμη κατοικία με τις ρόδες του αυτοκινήτου να καλύπτονται από άμμο. Αρκετά μέτρα μακριά υπάρχουν κι άλλα παρόμοια σπίτια, όμως είναι λες και το καθένα έχει εξασφαλίσει τη δική του παραλία. Μου αρέσει και είμαι σίγουρη ότι και το εσωτερικό θα με κάνει να νιώσω μια γλυκιά ζεστασιά.
Παίρνω το σακίδιό μου από το πορτμπαγκάζ και κατευθύνομαι προς την είσοδο. Όλα είναι τόσο όμορφα και τακτοποιημένα, με πίνακες να στολίζουν τους μπεζ τοίχους. Αόριστα σκέφτομαι από ποια ηλικία να άρχισε να ζωγραφίζει, είναι τόσο ταλαντούχος που πρέπει να το έχει εξασκήσει από μικρός.
Ο Jason μού δείχνει το δωμάτιό μου στον πάνω όροφο, το οποίο είναι αρκετά ευρύχωρο. Το μπαλκόνι επικοινωνεί με το διπλανό, το οποίο ανήκει στον Damon. Λόγω της σκοτεινής του εμφάνισης δεν μοιάζει με άνθρωπος που χαλαρώνει σε τέτοιο περιβάλλον.
«Μπορώ να κάνω μπάνιο στη θάλασσα;» ρωτάω τη στιγμή που πάει να κλείσει την πόρτα.
«Φυσικά!».
Τον ευχαριστώ και ψάχνω σχεδόν με μανία το γαλάζιο μαγιό μου. Τακτοποιώ λίγο τα πράγματα, διότι σιχαίνομαι τη σκέψη να αφήσω τα ρούχα μου πεταμένα στο κρεβάτι και το πάτωμα. Ντύνομαι και, αφού βάζω ένα λευκό, αέρινο φόρεμα, κατεβαίνω κάτω.
Ο δροσερός άνεμος του Νοεμβρίου παρασέρνει μερικές ξανθές μου τούφες, με αποτέλεσμα να έχω καλύτερο οπτικό πεδίο προς τη θάλασσα. Έχει ήλιο, αλλά οι ακτίνες του δεν ζεσταίνουν το λευκό δέρμα μου.
Αφήνω την πετσέτα μου στην αμμουδιά μαζί με το ρούχο μου. Ανατριχιάζω όταν έρχομαι αντιμέτωπη με το κρύο νερό στα πόδια μου. Παίρνω την ευκαιρία να κοιτάξω τα περίεργα σχέδια που φτιάχνουν τα σύννεφα και αποφασίζω ότι ο ουρανός θα μπορούσε να είναι καμβάς, αν και σήμερα μοιάζει πολύ φωτεινός για να τον έχει φτιάξει ο Damon.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
