Ένα όμορφο γκιφ για Χριστούγεννα. Εντζόι!
Η αντανάκλασή μου στον ολόσωμο καθρέφτη του δωματίου μου μοιάζει παράξενη. Δε συνηθίζω να φοράω παρόμοια ρούχα, παρόλο που ταιριάζουν με τη μουσική μου.
Μαύρο καλσόν καλύπτει τα ψηλά πόδια μου, ενώ ένα τζιν σορτσάκι φτάνει μέχρι τη μέση των μηρών μου. Σκέφτηκα να φορέσω τη μπλούζα με το αγαπημένο μου συγκρότημα, όμως τελικά δε θα είναι και τόσο καλή ιδέα εάν πάω να παρακολουθήσω ένα άλλο, οπότε αρκέστηκα σε ένα ανοιχτό γαλάζιο που αφήνει ακάλυπτους τους ώμους μου.
«Jane, είσαι έτοιμη;» ρωτάει ο Daniel καθώς μπαίνει μέσα.
Στέκεται στην πόρτα και με κοιτάζει εν μέρει ξαφνιασμένος και εν μέρει με θαυμασμό. Δεν μ'αρέσει να ξεσκεπάζω το σώμα μου και εκείνος το γνωρίζει, οπότε η αντίδρασή του είναι απόλυτα λογική.
Ελέγχω μια τελευταία φορά τα ίσια μαλλιά μου και το σχετικά έντονο μακιγιάζ μου και πηγαίνω προς το μέρος του. «Έτοιμη», λέω και του χαρίζω μια αγκαλιά.
«Είσαι πανέμορφη», μου λέει πάνω στον ώμο μου και με τραβάει λίγο μακριά του για να με κοιτάξει καλύτερα. «Θα αργήσουμε όμως», συνεχίζει σαν να απαντάει σε κάποιες εσωτερικές σκέψεις του.
Παίρνω το δερμάτινο μπουφάν μου και κατεβαίνω τις σκάλες για να χαιρετήσω τη μαμά μου και το Jason. Ο Damon ευτυχώς δεν έχει εμφανιστεί καθόλου σήμερα μετά το περιστατικό στην κουζίνα, φαίνεται ούτε ο ίδιος να μη θέλει να βρεθεί με το Daniel και χαίρομαι γι'αυτό.
Μετά τις ατελείωτες αγκαλιές και τα σχόλια της μητέρας μου, βγαίνουμε έξω και συνειδητοποιώ βιαστικά πόσο λάθος ήταν αυτή η εμφάνιση για Δεκέμβρη. Σφίγγω το μπουφάν γύρω μου και περιμένω –τρέμοντας– δίπλα από το αυτοκίνητο μέχρι να ξεκλειδώσει.
Για καλή μου τύχη το εσωτερικό είναι ζεστό και ο Daniel ανοίγει γρήγορα τη θέρμανση. Η διαδρομή είναι ήσυχη με μια χαλαρή μελωδία να ακούγεται από το ραδιόφωνο. Περνάμε από στενά, ως έξω από την πόλη. Παραξενεύομαι, όμως από την άλλη μου φαίνεται λογικό, αφού ένα μαγαζί με ροκ μουσική ενός όχι και τόσο γνωστού συγκροτήματος δε θα μπορούσε να παίξει στο κέντρο.
«Είμαι σίγουρη πως θα σου αρέσει πολύ. Έψαξα μερικά τραγούδια τους και ταιριάζουν απόλυτα με το γούστο σου», με ενημερώνει με ένα ενθουσιασμένο χαμόγελο. Μοιάζει χαρούμενος και αυτό πολλαπλασιάζει και τη δική μου χαρά.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
