«Δηλαδή τον χαστούκισες;» ρωτάει έκπληκτος ο Bradley. Γνέφω και σέρνω τα πόδια μου στον χαλικόστρωτο δρόμο. Δεν νιώθω περήφανη για αυτή μου την πράξη. «Ουάου!».
«Δε θα καταλήξουμε ποτέ σαν αδέρφια», του εκμυστηρεύομαι. Αισθάνομαι μια λυπημένη έκφραση να σχηματίζεται στο πρόσωπό μου.
Η μητέρα μου δεν μπόρεσε να κάνει άλλο παιδί, αφού ο θάνατος του πατέρα μου όταν ήμουν οχτώ ετών μας κλόνισε. Βέβαια, ήταν θαύμα που κατάφερε να επιβιώσει τόσα χρόνια από τον καρκίνο που τον καταλάμβανε ολάκερο. Της ήταν αδύνατο να το ξεπεράσει μέχρι πριν πέντε χρόνια, όταν γνώρισε τον Jason.
Ως μεταφράστρια, η εταιρία στην οποία δούλευε την έστειλε στο Μπέρμιγχαμ για να συναντηθεί με κάποιους ξένους προμηθευτές. Εκείνος ήταν στην ασφάλεια του κτηρίου. Δεν ξέρω πολλές λεπτομέρειες, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι μαζί του κατάφερε να μην σκέφτεται τον μπαμπά μου.
Είχε γνωρίσει κι άλλους άνδρες κατά καιρούς, όμως κανένας δεν ήταν αρκετά καλός για να την τραβήξει από την θλίψη της. Χαίρομαι που επιτέλους κατάφερε να ξαναφτιάξει τη ζωή της δίπλα του.
«Ίσως είναι νωρίς ακόμα», προσπαθεί να τον δικαιολογήσει το αγόρι δίπλα μου. Γελάω διότι εάν μιλήσω θα καταλήξω να τον βρίζω. Είναι πολύ ευγενικός και παρόλο που μοιάζει να μην τον συμπαθεί ψάχνει κάποια λογική εξήγηση για την συμπεριφορά του.
«Τέλος πάντων», πετάω θέλοντας να αλλάξω συζήτηση. «Σε ευχαριστώ που με συνοδεύεις». Μετά τα μαθήματα στη σχολή αποφασίσαμε να περπατήσουμε μαζί μέχρι το σπίτι όπου μένω, αφού δεν είχα χρόνο για καφέ. Η μητέρα μου μού έστειλε μήνυμα να γυρίσω κατευθείαν σπίτι μετά το Πανεπιστήμιο γιατί με περιμένει μια έκπληξη.
«Κανένα πρόβλημα, έτσι κι αλλιώς κι εγώ εδώ κοντά μένω», μου λέει και ακουμπάει την πλάτη μου φιλικά. Έχει ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπό του που με κάνει να τον συμπαθήσω ακόμα περισσότερο.
Έπειτα από λίγο ακόμα περπάτημα και κουβέντα, φτάνουμε στο σπίτι του Jason. Ο Bradley στέκεται για λίγο αμήχανα με τα χέρια στις τσέπες του τζιν του πριν τα ανεβάσει στα λουριά της τσάντας του.
«Λοιπόν, θα τα πούμε αύριο», λέει κι εγώ χαμογελάω και βγάζω τα κλειδιά μου.
«Ναι, να προσέχεις, Brad, σε ευχαριστώ». Κοιταζόμαστε για λίγο πριν βάλουμε τα γέλια. Το σύντομο του ονόματός του μου βγήκε αυθόρμητα, αλλά δεν ακούγεται τόσο κακό.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
