Let Me In

47.~Whiskey~

{Damon's POV}

Παίρνω οργισμένες ανάσες με το χέρι μου στηριγμένο στον τοίχο δεξιά από την εξώπορτα. Δεν ξέρω για ποιο λόγο αισθάνομαι τόσο θυμωμένος, μάλλον είναι συνδιασμός τον οποίο δεν έχω καμία διάθεση να ταυτοποιήσω.

Χτυπάω τη γροθιά μου στο τσιμέντο και ανοίγω ξανά την πόρτα για να μπω μέσα. Έχω την ανάγκη να της ζητήσω συγγνώμη, βασικά έχω αυτή την ηλίθια ανάγκη για πολλά πράγματα τελευταία, οπότε περπατώ αποφασισμένος. Φτάνοντας στην κουζίνα προσέχω το ζεύγος που τρώει κινέζικο, συγκεκριμένα το μαλάκα το David να της μιλάει, ενώ εκείνη δεν του δίνει καμία σημασία.

Τα γαλάζια μάτια του πέφτουν πάνω μου και μία περίεργη αίσθηση αηδίας φτάνει στο στόμα μου. Χαμογελάει χαιρέκακα και σηκώνεται από τη θέση του για να φτάσει πίσω από την καρέκλα της Jane. Νιώθω ξανά την οργή να καλύπτει τις αισθήσεις μου με αποτέλεσμα το μόνο που ακούω είναι οι γρήγοροι χτύποι της καρδιάς μου, αντί για τα λόγια τους.

Ο μαλάκας σκύβει και αρχίζει να φιλάει το ευαίσθητο δέρμα του λαιμού της, ενώ ταυτόχρονα νιώθω τα νύχια μου να χώνονται στη σάρκα της παλάμης μου. Παρατηρώ τη σκηνή σαν απλός θεατής που επέλεξε να δει μια άθλια ταινία, την οποία δεν μπορεί να σταματήσει. Γυρίζω την πλάτη μου σχεδόν ακούσια και φεύγω ξανά από το σπίτι κλείνοντας ήσυχα την πόρτα πίσω μου.

Παίρνω τη μηχανή και όταν το κρύο πέφτει πάνω μου μετανιώνω για την παρορμητικότητά μου που δεν σκέφτηκα να πάρω μπουφάν. Σύντομα, το δέρμα μου μουδιάζει, οπότε ο χειμώνας είναι το τελευταίο που περνάει από το μυαλό μου. Φτάνω στο μπαρ που είχε κάνει συναυλία ο Craig πριν μερικές εβδομάδες και μπαίνω μέσα στη ζεστή ατμόσφαιρα.

Είναι νωρίς το απόγευμα οπότε το μαγαζί δεν έχει κόσμο. Κάθομαι σε ένα από τα ψηλά σκαμπό του μπαρ και παραγγέλνω ένα διπλό ουίσκι στον άνδρα, ο οποίος για λίγο με κοιτάει περίεργα. Περνάω τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου και δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου την εικόνα του Daniel να γλείφει το λαιμό της Jane.

Το ποτό μου φτάνει γρήγορα και το καταπίνω σχεδόν αμέσως. «Άλλο ένα», λέω στο μπάρμαν στην προσπάθεια να σβήσω τη γαμημένη σκηνή.

Είναι πρωτόγνωρο για εμένα να νιώθω έτσι, σχεδόν κατεστραμμένος. Κάθομαι και πίνω στις πέντε το απόγευμα σε ένα κωλόμπαρο για να ξεχάσω κάτι που δεν γίνεται. Το μόνο που θα καταφέρω είναι να γίνω λιώμα πριν τις εφτά και να αρχίσω να ξερνάω μέχρι τις οχτώ. Τέλεια.