Ο Bradley έφυγε πριν από λίγη ώρα και ομολογώ πως η παρέα του ήταν εξαιρετικά βοηθητική. Αισθάνομαι πολύ πιο ήρεμη και έχω αποβάλλει όλες τις σκέψεις για τη χθεσινή στιγμή.
Το επόμενο λεπτό, η πόρτα ανοίγει και ο Damon, μαζί με ένα κύμα παγωμένου αέρα, μπαίνει μέσα στο σπίτι. Μερικές τούφες των μαλλιών του έχουν παγώσει από την υγρασία, ενώ λευκοί κόκκοι χιονιού σκεπάζουν τους ώμους του μαύρου μπουφάν του.
«Γεια», μου λέει αδιάφορα, χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του πάνω μου.
«Γεια», απαντάω και χαμογελάω συγκροτημένα.
Εκείνος περνάει από το σαλόνι και ανεβαίνει στο δωμάτιό του. Όταν η πόρτα κλείνει με δύναμη, αφήνω μια ανάσα μου δίχως να μπορώ να ξεχωρίσω το συναίσθημα που κυριαρχεί.
Είναι παράξενο το πόσα έχουν αλλάξει τον τελευταίο ενάμιση μήνα. Στην αρχή, η συγκατοίκηση με το Jason και το γιο του ήταν εξαιρετικά δύσκολη και με γέμιζε συνεχώς με αρνητικές σκέψεις. Στη συνέχεια, πίστεψα πως είχα αποκτήσει τον αδερφό που πάντα επιθυμούσα -κι ας είχε προκαλέσει εντάσεις στη σχέση μου με το Daniel. Τώρα, όλα φαίνεται να έχουν επιστρέψει στο αρχικό στάδιο και γνωρίζω πως φέρω τεράστιο μερίδιο ευθύνης.
Ξεφυσάω ξανά και αποφασίζω να πάω στο δωμάτιό μου και να διαβάσω για τη σχολή, αφού τα μαθήματα ξεκινούν πάλι σε πολύ λίγο καιρό. Ανεβαίνω τις σκάλες και καθώς διαβαίνω το διάδρομο, μια μουσική νότα σταθμεύει τα πόδια μου. Κοντοστέκομαι ανάμεσα στις δύο πόρτες των δωματίων και περιμένω να άκουσα ξανά εκείνο τον ήχο.
Η μελωδία που εκπέμπεται από το χώρο του Damon θυμίζει κάτι κλασικό, ήρεμο και όμορφο, γεγονός που αντιτίθεται με την εμφάνισή του και τα γούστα του στη μουσική. Αναγνωρίζω αμέσως τις νότες της κιθάρας και στέκομαι πίσω από την πόρτα για να ακούσω όσο περισσότερο μπορώ. Είναι τόσο εθιστικό το άκουσμα των χορδών που κινούνται με αυτή την τελειότητα εξαιτίας των δαχτύλων του.
Για μια στιγμή αναρωτιέμαι εάν η μουσική οφείλεται σε κάποιο βίντεο, αλλά αισθάνομαι τόσο ζωντανές τις νότες που αδυνατώ να πιστέψω κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω πόση ώρα στέκομαι εκεί, αλλά η μελωδία σταματάει χωρίς να με πτοεί. Είμαι συνεπαρμένη από τον ήχο που κατάφερε να φτάσει στα αυτιά μου, οπότε τα πόδια μου αδυνατούν να κουνηθούν από εκεί.
Ξαφνικά, η πόρτα ανοίγει μπροστά μου κι εγώ πισωπατώ αυτομάτως. Ο Damon με τα μπλε μάτια του δείχνει ακόμη πιο επιβλητικός απ' όσο συνήθως. Με κοιτάει έντονα χωρίς να μετακινείται, σαν να απαιτεί να του πω κάτι.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...