Let Me In

38~Spaghetti~

Σφίγγω τη μητέρα μου λίγο παραπάνω απ' όσο συνήθως. Έχω μείνει αρκετές φορές μόνη μου, όμως τώρα είναι διαφορετικά. Προσπαθώ, βέβαια, να μην αφήσω τα αρνητικά συναισθήματα να με καταβάλλουν και να δείξω τη χαρά μου για την εξέλιξή της στη δουλειά.

«Συγγνώμη που σε αφήνω», μου ψιθυρίζει. «Ξέρω πόσο σημαντικές είναι αυτές οι γιορτές για εσένα».

Κλείνω για λίγο τα μάτια μου και παίρνω μια ανάσα. Χαμογελάω και την αντικρίζω κατά πρόσωπο. «Θα είμαι μια χαρά», τη διαβεβαιώνω. «Φρόντισε να τους δείξεις τι αξίζεις».

Με αγκαλιάζει ξανά. «Να προσέχεις», μου λέει και με φιλάει στο μάγουλο πριν βγει έξω. Αποχαιρετώ και το Jason και κλείνω την εξώπορτα ξεφυσώντας.

Ο Damon λείπει –ως συνήθως– οπότε απολαμβάνω την ηρεμία του σπιτιού. Πηγαίνω στην κουζίνα και αποφασίζω να μαγειρέψω κάτι για το μεσημέρι, με απώτερο σκοπό να μην κατακλυστώ από αρνητικά συναισθήματα. Θα φτιάξω μια γαριδομακαρονάδα για δύο άτομα, αν και βαθιά μέσα μου ξέρω πως η μισή ποσότητα δε θα καταναλωθεί.

Ασυναίσθητα, θυμάμαι τον μπαμπά μου να μαγειρεύει αυτό το φαγητό στην μικρή μας κουζίνα στο Λονδίνο. Ήταν ψηλός, ξανθός με γεροδεμένες πλάτες που με σήκωναν πολλές φορές. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι το παρελθόν μετά από τόσο καιρό, όμως, τέτοιες στιγμές δεν μπορώ να μην το κάνω. Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά για την οικογένειά μας ήταν οι πιο σημαντικές γιορτές. Και φέτος είμαι μόνη μου.

Ανακατεύω τα μακαρόνια μέσα στην κατσαρόλα, ενώ το πρόσωπό μου ιδρώνει από τους υδρατμούς. Πόσο θα ευχόμουν να ήταν διαφορετικά τα πράγματα, να ήταν μαζί μας σήμερα και να τρώγαμε το αγαπημένο του φαγητό. Λένε ότι του μοιάζω όλο και περισσότερο όσο μεγαλώνω, όμως το μόνο που θυμάμαι από αυτό τον άνδρα είναι όλη η θετική αύρα που εξέπεμπε. Εγώ δεν έχω καμία σχέση με αυτό.

Πριν το καταλάβω ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλό μου και ευτυχώς προλαβαίνω να το σκουπίσω πριν πέσει στην κατσαρόλα. Είναι τέτοιες στιγμές που συνειδητοποιώ πόσο αισθητή είναι απουσία του. Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που πέθανε, αλλά ένας πατέρας πάντα θα λείπει.

«Ελπίζω να μην καις την κουζίνα». Η φωνή του Damon αντηχεί από την είσοδο κι εγώ βιαστικά σκουπίζω το πρόσωπό μου. Αρχίζω να καθαρίζω τις γαρίδες σε μια προσπάθεια να δείξω πως είμαι μια χαρά.

Μπαίνει μέσα, νιώθω την παρουσία του, αλλά δεν σηκώνω το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω. «Φτιάχνω κάτι για το μεσημέρι. Οι γονείς μας έφυγαν πριν από λίγο», τον ενημερώνω.