Μπαίνω γρήγορα στο δωμάτιό μου με τρεμάμενα πόδια και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Οι χτύποι της καρδιάς μου ακούγονται σε ολόκληρο το χώρο και τοποθετώ τα χέρια μου στο στήθος μου σε μια προσπάθεια να ηρεμήσω. Αγγίζω το κάτω χείλος μου με τα δάχτυλά μου και η ανάσα μου βγαίνει κοφτή.
Γέρνω το κεφάλι μου προς τα πίσω χτυπώντας ελαφρά την κορυφή του ενάντια στο ξύλο της πόρτας. Κοιτάω το ταβάνι και επαναλαμβάνω τη σκηνή στο μυαλό μου ξανά και ξανά, κάθε φορά με μεγαλύτερη ένταση. Όμως, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο πέρα από αυτό, άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο και αμφιβάλλω αν είναι σωστό ή λάθος.
Ένα βουητό ακούγεται από το γραφείο μου και συνειδητοποιώ πως το κινητό μου χτυπάει συνεχώς. Με ένα μεγάλο βήμα το πιάνω και η ανάσα μου επιστρέφει ξανά στους πνεύμονές μου αντικρίζοντας το όνομα του Daniel στην οθόνη.
«Ω Θεέ μου», ψιθυρίζω και σέρνω εξευτελιστικά αργά τη συσκευή κοντά στο αυτί μου.
«Jane!» αναφωνεί αμέσως η αναστατωμένη φωνή του κι εγώ χαμογελάω βεβιασμένα, χαρούμενη για πρώτη φορά που βρισκόμαστε σε απόσταση και δεν μπορεί να διαβάσει τη γλώσσα του σώματός μου. «Σου τηλεφωνώ όλο το βράδυ!».
«Είχαμε κόσμο», λέω και πηγαίνω να καθίσω στο κρεβάτι πριν με εγκαταλείψουν τα πόδια μου.
Ξεφυσάει. «Καλή χρονιά», μου λέει και είναι τόσο περίεργο που μπορώ να φανταστώ το χαμόγελό του. Αισθάνομαι αμήχανα, κατάσταση που το στομάχι μου δεν ανέχεται και σφίγγεται όλο και πιο πολύ.
«Επίσης», απαντάω, όμως η φωνή μου μοιάζει σαν να μην ανήκει σε εμένα. Περνάω το χέρι μου στα μαλλιά μου και τα μετακινώ προς τα πίσω, δίνοντας λίγο χώρο στο πρόσωπό μου να αναπνεύσει.
«Ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη, ξέρεις. Φάνηκα πολύ εγωιστής και δεν έπρεπε να πω κάτι τέτοιο, δεν μου έχεις δώσει κανένα δικαίωμα», εξηγεί μετανιωμένος.
Νιώθω τις τύψεις να με καταλαμβάνουν και να προκαλούν περισσότερο τρέμουλο στα μέλη μου. Ξέρω ότι θα είχε δίκιο μερικά λεπτά πριν, όμως τώρα· μετά από εκείνη την αδύναμη στιγμή μου, τίποτα από αυτά που λέει δεν ισχύει. Διέπραξα το χειρότερο που θα μπορούσα να κάνω στη σχέση μας και, μάλιστα, ένιωσα ωραία.
«Δεν...» καθαρίζω το λαιμό μου. «Δεν πειράζει», λέω τελικά.
«Είσαι εντάξει;» με ρωτάει. Με ξέρει πάρα πολλά χρόνια για να καταλάβει ακόμα και με μία μου συλλαβή ότι κάτι μου συμβαίνει. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω ιδέα τι μου συμβαίνει.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
