Στις εννιά και είκοσι το πρωί, έχουμε χωρέσει όλα τα πράγματά μας στον αποθηκευτικό χώρο του αυτοκινήτου και έχουμε επιβιβαστεί για να ξεκινήσουμε. Ένα συναίσθημα προσμονής έχει φωλιάσει κάτω από το στήθος μου, το οποίο αναμιγνύεται με άγχος.
Μετά από αρκετές φωνές και απειλές, ο Damon κάθεται στη θέση του οδηγού, εγώ σε αυτή του συνοδηγού και το ζευγάρι των φίλων μας στα πίσω καθίσματα. Χαίρομαι που με αφήνει να αναλάβω τη μουσική, όπου αφήνω την απαλή ροκ μελωδία να παίζει χαμηλά, αποφεύγοντας να πνιγούμε στη σιωπή.
«Λοιπόν, τι θα κάνουμε σήμερα;» ρωτάει η Vinny ξεπροβάλλοντας ανάμεσά μας με τα μοβ μαλλιά της πιασμένα σε μια κοτσίδα.
«Δεν έχουμε φτάσει καν ακόμα», διαμαρτύρεται ο άνδρας δίπλα μου χωρίς να μετακινήσει τα μάτια του από το δρόμο.
«Μπορείς να μην κάνεις σαν κακομαθημένο για μια φορά;» τον μαλώνει εκνευρισμένη η φίλη του. «Χαλάς το κλίμα».
Εκείνος παίρνει μια οργισμένη ανάσα, σωπαίνοντας και σφίγγοντας το τιμόνι. Ξέρω ότι δεν είναι συνηθισμένος να συναναστρέφεται με πολλά άτομα ταυτόχρονα και αντιδράει νευρικά, όμως γνωρίζω επίσης πως θέλει να βρίσκεται εδώ όσο κι εγώ· δίνοντας μια ευκαιρία σε όλους μας.
«Μπορούμε να μείνουμε σπίτι σήμερα», προτείνω και βλέπω το φίλο μου μέσα από τον καθρέφτη να χαμογελάει συμφωνώντας. «Να δούμε κάποια ταινία, να φάμε ή ό,τι άλλο θέλουμε. Αύριο μπορώ να τηλεφωνήσω σε κάποιους που είχα γνωρίσει την τελευταία φορά που είχα έρθει εδώ και να τους ρωτήσω αν γίνεται κάποιο πάρτι ή κάτι τέτοιο».
«Jane, αλήθεια δεν ξέρω τι θα κάναμε χωρίς εσένα», αναφωνεί ενθουσιασμένη η Vinny, ενώ ο Damon με στραβοκοιτάζει για μερικά δευτερόλεπτα πριν επιστρέψει ξανά την προσοχή του στο δρόμο. «Μου αρέσει που στο μυαλό σου είναι όλα τόσο οργανωμένα».
Γελάω ντροπαλά. «Απλά θέλω να περάσουμε καλά», δηλώνω και εκείνη επιστρέφει στη θέση της ευχαριστημένη.
Στη συνέχεια, οι φίλοι μας κάθονται αγκαλιασμένοι, πειράζουν ο ένας τον άλλον και γελούν και δεν μπορώ να μη χαμογελάσω όταν τους βλέπω τόσο χαρούμενους και ευτυχισμένους.
«Εάν θεωρείς αυτό γλυκούλι, να μου πεις να σταματήσω να ξεράσω μια στιγμή», λέει ο άνδρας δίπλα μου τόσο δυνατά ώστε να το ακούω μόνο εγώ.
«Γιατί τους αντιμετωπίζεις με αυτόν τον τρόπο;» ζητάω να μάθω.
Εκείνος ανασηκώνει τους ώμους του. «Υποθέτω μου ταιριάζει καλύτερα να παίζω τον κακό. Φαντάσου πόσο περίεργο θα ήταν να βλέπω ζευγάρια και να χαμογελάω μόνος μου ή να τρέχω να βοηθήσω ένα παιδί που έπεσε αντί να γελάσω». Στρέφει για μια στιγμή το βλέμμα του πάνω μου με μια εύθυμη διάθεση. «Δεν είναι ο τύπος μου».
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
