{Damon's POV}
Κοιτάω ξανά τις μουσικές νότες στο μουτζουρωμένο τετράδιό μου και πιάνω το κεφάλι μου γεμάτος απελπισία. Παίρνω μία βαθιά ανάσα και πιάνω ξανά την κιθάρα μου, κλείνοντας τα μάτια για μια στιγμή πριν αρχίσω να χτυπάω τις χορδές στο ρυθμό που θέλω. Σιγομουρμουρίζω τους στίχους που έχω στο μυαλό μου και για λίγο η μελωδία είναι τέλεια, τόσο που χαμογελάω ευχαριστημένος και επηρεασμένος από το τραγούδι.
Ωστόσο, τα δάχτυλά μου πατούν τη λάθος νότα και ολόκληρη η αίσθηση που είχε δημιουργηθεί από τη μουσική καταστρέφεται γρήγορα. Σφίγγω το σαγόνι που και προσπαθώ να κατευνάσω την παρόρμησή μου να σπάσω την κιθάρα.
«Γαμώτο!» μουγκρίζω και περνάω τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου, τραβώντας τα από τη ρίζα μέχρι να πονέσω και να αναγκαστώ να τα αφήσω. «Ηλίθιο τραγούδι!» βρίζω.
«Damon;» ακούω μια πνιχτή φωνή πίσω από την πόρτα του δωματίου μου, η οποία συνοδεύεται από ένα απαλό χτύπημα.
«Όχι τώρα!» λέω και κοιτάω ξανά τις νότες που έχω γράψει χωρίς να καταλαβαίνω πού έχω κάνει λάθος.
Η πόρτα ανοίγει και η Vinny μισοκρύβεται πίσω της. Τα μοβ μαλλιά της πέφτουν ανάλαφρα στους ώμους της και ένα μικρό χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη της, όσο τα μάτια της ζητούν άδεια για να περάσει. Γνέφω και εκείνη μπαίνει μέσα κουνώντας χαρούμενα τα χέρια της και πηδάει για να καθίσει δίπλα μου στο κρεβάτι.
«Τι κάνεις;» ρωτάει παρατηρώντας το χώρο λες και βρίσκεται πρώτη φορά εδώ.
«Τι θέλεις εδώ;» ζητάω να μάθω αφήνοντας την κιθάρα μου στην άκρη.
Ανασηκώνει τους ώμους. «Ήθελα να δω πώς είσαι. Έχεις να βγεις έξω εδώ και πέντε μέρες. Τι στο καλό κάνεις τέλος πάντων;». Τα μάτια της πέφτουν κατευθείαν πάνω στα δικά μου και για λίγο αισθάνομαι άβολα κάτω από το έντονο βλέμμα της.
«Καλά είμαι, θα μπορούσες να με πάρεις ένα τηλέφωνο», προτείνω. Παρόλο που δεν μου αρέσει να είμαι κλεισμένος σε αυτό το σπίτι, τον τελευταίο καιρό θέλω αυτό ακριβώς να κάνω. Δεν κατάλαβα πότε πέρασαν πέντε μέρες, ασχολούμαι συνεχώς με διάφορα πράγματα· γράφω τραγούδια, ζωγραφίζω και κάνω εργασίες για το Πανεπιστήμιο. Αισθάνομαι καλύτερα όταν το μυαλό μου είναι απασχολημένο.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
