Είναι αργά το απόγευμα των Χριστουγέννων κι εγώ περιμένω με το στενό μαύρο φόρεμά μου την πλέον οικογένειά μου στο σπίτι του αγοριού μου. Φαίνεται πως είμαστε όλοι αγχωμένοι για αυτή την επίσκεψη, μα περισσότερο εγώ.
Το κουδούνι ηχεί στη σιωπή και συνειδητοποιώ πως δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου. Η μητέρα του Daniel πηγαίνει να τους υποδεχτεί και αγκαλιάζει έναν έναν ευχόμενη τα καλύτερα.
Ρίχνω μια κλέφτη ματιά στο αγόρι μου που βγαίνει από την κουζίνα με τα χέρια στις τσέπες και κοντοστέκεται για λίγο πριν πλησιάσει παραπάνω. Σηκώνομαι κι εγώ με τη σειρά μου υποσχόμενη για άλλη μια φορά στον εαυτό μου ότι αυτή η βραδιά θα είναι όμορφη.
Αγκαλιάζω τη μητέρα μου και ο Jason μου δίνει ένα στοργικό φιλί στο μάγουλο. Ο Damon στέκεται πιο πέρα, απομονωμένος από την εγκάρδια υποδοχή της οικογένειας, και παρατηρεί αμήχανα το χώρο στον οποίο βρίσκεται. Αποφασίζω να τον πλησιάσω και κουνάω το χέρι μου μπροστά από το πρόσωπό του.
«Καλά Χριστούγεννα», του λέω. Το βλέμμα του μετακινείται προς το μέρος μου ξαφνιασμένο στην αρχή, αλλά έπειτα γίνεται πιο γλυκό.
«Καλά Χριστούγεννα», μου εύχεται.
Για λίγο σκέφτομαι να τον αγκαλιάσω και κάνω μισό βήμα προς τα μπροστά. Ωστόσο, καταλαβαίνουμε και οι δύο έγκαιρα ότι κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο και ίσως αποτελούσε την αφορμή για κάποια διαμάχη.
Πηγαίνουμε να καθίσουμε στο τραπέζι και στριμώχνομαι ανάμεσα στο αγόρι μου και τη μαμά μου, ενώ ο ετεροφαλής αδελφός μου κάθεται απέναντί μας. Η κυρία Alicia, η μαμά του Daniel, μας σερβίρει με μεγάλη χαρά το γιορτινό γεύμα που ετοίμαζε από χθες. Μοιάζει τόσο χαρούμενη που μας έχει όλους εδώ και δεν μπορώ παρά να νιώσω κι εγώ αυτό το ευχάριστο συναίσθημα.
«Λοιπόν, Jane, πώς σου φαίνεται το Μπέρμιγχαμ έως τώρα; Σου λείπει το Λονδίνο;» με ρωτάει μόλις κάθεται κι εκείνη στο τραπέζι.
Καταπίνω και χαμογελάω διστακτικά. Δε θέλω να παραδεχτώ πόσο μου λείπει αυτή η πόλη, διότι ξέρω πως η μαμά μου θα στεναχωρηθεί αρκετά. «Είναι όμορφη πόλη, αν και δεν έχω γνωρίσει πολλά ακόμα», απαντάω στο μισό μέρος της ερώτησης.
«Ε τώρα που έχεις και αδελφό, μπορεί να σε πηγαίνει όπου θέλεις!» μου λέει.
Παρατηρώ τη γροθιά του Daniel να σφίγγει πάνω στο τραπέζι και το Damon να με κοιτάει πριν πιει λίγο από το κρασί του. Παραλίγο να πνιγώ με την τροφή στο στόμα μου, αφού για μια στιγμή είχα ξεχάσει ότι μασούσα.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
