Έχω επιστρέψει σπίτι εδώ και ώρα και απλά κάθομαι στο κρεβάτι μου. Περιμένω να πάει έξι το απόγευμα για να μιλήσω με τον Daniel, αφού εκείνη την ώρα γυρίζει από το Κολέγιο. Ακούω ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα και καταλαβαίνω αμέσως ποιος μπορεί είναι.
«Πέρνα», λέω και η μαμά μου έρχεται και κάθεται δίπλα μου.
«Όλα εντάξει;». Θέλει απεγνωσμένα να της επιβεβαιώνω κάθε μέρα πως περνάω καλά σε αυτή την πόλη. Χαϊδεύει το χέρι μου ήρεμα και μου χαμογελάει γλυκά.
«Θα συνηθίσω», απαντάω και εύχομαι να είναι αλήθεια. Κοιτάω το ρολόι στον τοίχο που δείχνει τέσσερις το απόγευμα. «Λέω να πάω για τρέξιμο, να δω και την περιοχή».
«Ωραία ιδέα!» λέει εκείνη. «Χαίρομαι που το βλέπεις τόσο ζεστά το θέμα της μετακόμισης. Αλήθεια, με τον Damon πώς τα πάτε;».
Αποφεύγω το βλέμμα της και σηκώνομαι όρθια για να ντυθώ. Ξέρω πως αν της εκφράσω όλα αυτά που έγιναν χθες και το πρωί θα μου προτείνει να φύγουμε ή να κάνουμε όλοι μαζί μια συζήτηση. Το πρώτο θα της χαλάσει την ευτυχία και το δεύτερο τη δική μου. Έτσι κι αλλιώς μπορώ να προστατευτώ από κάποιον σαν κι αυτόν.
«Δεν έχουμε μιλήσει πολύ, είναι νωρίς ακόμα», δηλώνω και τραβάω ένα κολάν και ένα αθλητικό μπλουζάκι από την τακτοποιημένη ντουλάπα μου.
«Είμαι σίγουρη πως θα τα πάτε τέλεια», με ενημερώνει και βγαίνει έξω για να με αφήσει να ετοιμαστώ.
Αφού ντύνομαι και πιάνω τα μαλλιά μου κοτσίδα, κατεβαίνω κάτω. Δεν είναι κανένας στο σαλόνι ή στην κουζίνα, οπότε δεν ψάχνω παραπάνω. Ανοίγω την πόρτα, αλλά πισωπατώ μόλις βλέπω μια κοπέλα να στέκεται στο κατώφλι.
«Γεια», μου λέει.
Παρατηρώ τα φαρδιά πολύχρωμα ρούχα της και τα μπλε της μαλλιά που πέφτουν ανάλαφρα στους ώμους της. Τα ροζ χείλη της σχηματίζουν ένα μικρό χαμόγελο, όσο τα αχνά μπλε μάτια της με ρωτούν αν μπορεί να μπει μέσα. Από την αμφίεση και την περιγραφή του Bradley καταλαβαίνω πως πρόκειται για τη φίλη του Damon.
«Γεια», λέω επιφυλακτικά. Για να κάνει παρέα μαζί του, σίγουρα θα έχουν πολλά κοινά.
Κάνω στην άκρη για να την αφήσω να περάσει και να μπορέσω κι εγώ να φύγω και να πραγματοποιήσω το σχέδιό μου.
«Επιτέλους!» φωνάζει μια βαριά φωνή από τη σκάλα και αντιλαμβάνομαι αμέσως σε ποιον ανήκει. Δεν είχα προσέξει καν ότι γύρισε.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
