{Damon's POV}
«... Και αρχίζω εγώ να εξηγώ ότι δεν είναι αυτό που νομίζετε μέχρι που ακούω ένα γάβγισμα, οπότε καταλαβαίνω ότι δεν ήταν η μαμά του αλλά ο σκύλος του!» αρχίζει να γελάει τόσο που της κόβεται η ανάσα και φαίνεται ότι ασκεί μεγάλη δύναμη για να μην προσγειωθεί στο πάτωμα λόγω της ζάλης.
Αφήνω ένα μικρό γελάκι, ώστε να φαίνεται ότι την παρακολουθώ και διασκεδάζω ενώ στην πραγματικότητα δεν έχω ιδέα για πιο πράγμα μιλάει. Εάν κρίνω από μερικές σκόρπιες λέξεις που άκουσα, μου εξηγεί μια στιγμή με τον David, το αγόρι της.
«Εντάξει, εντάξει. Όλα αυτά είναι πάρα πολύ αστεία, αλλά νομίζω ήρθε η ώρα να πάμε για ύπνο». Σηκώνομαι από την καρέκλα και της κάνω νόημα να μην αντιγράψει τις κινήσεις μου διότι δε θα προλάβω να την κρατήσω πριν χτυπήσει το κεφάλι της στο δάπεδο. Σίγουρα δε θέλω να μαζεύω αίματα και να εξαφανίζω πτώματα στη μία τα ξημερώματα.
Πλένω το ένα ποτήρι και το τοποθετώ στη θέση του, έτσι ώστε κανείς να μην καταλάβει ότι η Jane ήπιε επειδή εάν τη δουν σε αυτό το χάλι φυσικά θα φταίω εγώ!
Φτάνω δίπλα της και περνάω το χέρι μου γύρω από τη μέση της. Το δέρμα της ανατριχιάζει στη στιγμή. Μάλλον τα παγωμένα από το νερό χέρια μου σε σχέση με το καυτό από το αλκοόλ δέρμα της την κάνουν να κρυώνει. Εκείνο ακριβώς το δευτερόλεπτο συνειδητοποιώ ότι δε με νοιάζει.
Την κρατάω σταθερή και τη βοηθάω να σταθεί στα πόδια της, κάτι που συμβαίνει έπειτα από πέντε λεπτά παραπατήματος και ακατάπαυστου γέλιου. Τυλίγει τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου και φέρνει το κεφάλι της κοντά στο στήθος μου, τόσο κοντά που αισθάνομαι τη ζεστή ανάσα της να διαπερνάει το μαύρο ύφασμα της μπλούζας μου.
«Συνεργάσου, σε παρακαλώ», λέω ξεφυσώντας. Πρέπει να την πάω στο δωμάτιό της πριν γυρίσουν οι γονείς μας.
Σηκώνει το βλέμμα στα χαρακτηριστικά του προσώπου μου και με κοιτάζει προσηλωμένη, τόσο που το σάλιο στεγνώνει από τη στοματική μου κοιλότητα.
«Σταμάτα να με κοιτάς», τη διατάζω, όμως εκείνη συνεχίζει.
Τα ακροδαχτυλά της χαϊδεύουν το τατουάζ σε σχήμα καναρινιού στο λαιμό μου και, έπειτα, ανεβαίνουν στα ζυγωματικά μου. Αναγκάζομαι να την κοιτάξω και να παρατηρήσω για πρώτη φορά το γαλάζιο των ματιών της από τόσο κοντά.
«Έχεις πολύ ωραία μάτια», μου λέει και από την τόσο κοντινή επαφή νιώθω την κάθε λέξη να σκάει πάνω στο πρόσωπό μου.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
