Το ξυπνητήρι χτυπάει στις οχτώ το πρωί. Το κλείνω αμέσως, έτσι κι αλλιώς δεν έχω καταφέρει να κοιμηθώ πολύ. Σηκώνομαι και πιάνω μια ακατάστατη κοτσίδα για να κατέβω για πρωινό.
«Καλημέρα». Η βραχνή, αγουροξυπνημένη φωνή του αγοριού μου που ακούγεται από το κρεβάτι μου με κάνει να χαμογελάσω και να αποβάλλω για λίγο το άγχος που με διακατέχει.
«Καλημέρα», απαντάω. Γυρίζω προς το μέρος του και κάθομαι δίπλα του στο κρεβάτι αφήνοντας ένα μικρό φιλί στα χείλη του.
Με τραβάει στο γυμνό στήθος του και χαϊδεύει την πλάτη μου. «Μου έχει λείψει να ξυπνάω δίπλα σου», ψιθυρίζει.
«Κι εμένα», συμφωνώ αγγίζοντας το απαλό δέρμα του γυμνασμένου στομαχιού του. «Πρέπει να σηκωθούμε, όμως, και μετά να ετοιμαστούμε για να πάμε για καφέ με το Brad», λέω.
«Το ξέρω». Με σπρώχνει ελαφρά και τον παρακολουθώ να διώχνει την κουβέρτα από πάνω του. Έχει αθλητικό σώμα, με τους μύες του να ευλογούν τα μάτια μου σε κάθε κίνηση. «Είσαι εντάξει από χθες;» με ρωτάει.
Σηκώνω τα μάτια στο πρόσωπό του για λίγο και, στη συνέχεια, τα κατεβάζω στο πάτωμα. Αισθάνομαι ντροπή για εκείνο το περιστατικό, μοιάζει σχεδόν σαν να το ονειρεύτηκα.
«Ναι, είμαι εντάξει», λέω, παρόλο που ακόμα παλεύω να το ξεχάσω.
Δεν ρώτησε τι συνέβη, απλά με αγκάλιασε και τον ευχαριστώ γι'αυτό. Δε θέλω να μιλήσω για ό,τι έγινε, απλά εύχομαι να περάσω ένα όμορφο σαββατοκύριακο με τον Daniel.
Καλύπτει το σώμα του με μια κοντομάνικη μπλούζα, ενώ από κάτω αφήνει τη γκρι βερμούδα του. Πλησιάζω δίπλα του και ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου. Όλη η ατμόσφαιρα του σπιτιού νιώθω να με πνίγει, αλλά παριστάνω πως είναι όλα καλά.
Κατεβαίνω τις σκάλες, με το Daniel να με ακολουθεί αντιγράφοντας τις κινήσεις μου. Στην κουζίνα, η μητέρα μου με τον Jason πίνουν το τσάι τους σε μια χαλαρή και ευδιάθετη ατμόσφαιρα. Μας καλημερίζουν και παίρνουμε κι εμείς θέση στο τραπέζι.
«Πώς κοιμηθήκατε;» ρωτάει η μαμά μου, αν και σίγουρα ενδιαφέρεται περισσότερο για το αγόρι μου, οπότε τον αφήνω να απαντήσει.
«Πολύ καλά!» της λέει και πίνει μια γουλιά από το τσάι του.
Άγχος με διαπερνάει κάθε δευτερόλεπτο που βρίσκομαι σε αυτό το σπίτι. Πίνω και τρώω βιαστικά, ώστε να πάω να ετοιμαστώ και να φύγω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ξέρω ότι είναι πολύ νωρίς για να ξυπνήσει, αυτός ήταν και ο λόγος που ρύθμισα το ξυπνητήρι τέτοια ώρα.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
