Let Me In

40.~Freedom~

Κατεβαίνω στο σαλόνι αργά το απόγευμα, ελαφρώς εκνευρισμένη και ελαφρώς απογοητευμένη. Τα μποτάκια μου μοιάζουν να χτυπούν με ένταση τα σκαλοπάτια, μέχρι να καθίσω στον καναπέ.

Έχω ετοιμαστεί αρκετή ώρα πριν, όμως περίμενα μήπως ο Daniel αποφασίσει να ζητήσει συγγνώμη πριν κλείσει αυτή η χρονιά. Φαίνεται να έχει αλλάξει πολύ από τότε που έφυγα, ή ίσως η δική μου οπτική γωνία είναι τόσο διαφορετική πια. Αρνούμαι να πιστέψω ότι ο εγωισμός του είναι τόσο μεγάλος ώστε να μην προσπαθήσει να επανορθώσει για τα λόγια του, να μην συνειδητοποιήσει πόσο λάθος ήταν η στιγμή.

Δεν υπήρχε νόημα να κοιτάζω τη μαύρη οθόνη του κινητού μου με την ελπίδα να δω το όνομά του να αναβοσβήνει. Έτσι, άφησα τη συσκευή στο δωμάτιό μου και κατέβηκα κάτω, να μυρίσω λίγο από το φαγητό και τη γιορτινή διάθεση που πλήττει τον όροφο. Ο Damon έχει αρχίσει από νωρίς το πρωί τις ετοιμασίες και δεν μου επιτρέπει να πλησιάσω ούτε για λίγο στην κουζίνα.

Το κουδούνι που χτυπάει με κάνει να παρατηρήσω για λίγο ύποπτα την πόρτα πριν σηκωθώ όρθια. Αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να είναι τέτοια μέρα, αλλά ανοίγω χωρίς ιδιαίτερους ενδοιασμούς. Μπροστά μου εμφανίζεται μια πολύ γνωστή φυσιογνωμία που με κάνει εν μέρη να χαμογελάσω και εν μέρη να αναστατωθώ από την παρουσία του.

«Bradley!» αναφωνώ. Κάνω ένα βήμα μπροστά και τον αγκαλιάζω, ενώ εκείνος ανταποδίδει την ίδια στιγμή. «Δεν σε περίμενα», ομολογώ.

Απομακρυνόμαστε και κοιτάμε ο ένας το πρόσωπο του άλλου. Τον αφήνω να περάσει μέσα και κλείνω την πόρτα πίσω του. Μου δίνει το μπουκάλι κρασί που κρατούσε και αρχίζει να βγάζει το ζεστό μπουφάν του.

«Τελικά, θα περάσουμε μαζί την πρωτοχρονιά», μου λέει και χαμογελάει.

«Δεν χρειαζόταν να έρθεις, Brad», λέω νιώθοντας λίγες τύψεις που δεν είναι με την οικογένειά του. «Θα ήμουν με το Damon».

Καθαρίζει το λαιμό του και τον ακολουθώ μέχρι το σαλόνι για να καθίσουμε. «Ναι, βασικά, ο Damon μού τηλεφώνησε», με ενημερώνει.

Γελάω πνιχτά και τινάζω το κεφάλι μου. «Ο Damon;» ρωτάω γεμάτη έκπληξη. «Γιατί;».

Ανασηκώνει τους ώμους του. «Απλά μου είπε να έρθω σήμερα και να μην ντυθώ σαν γαμπρός». Ρίχνει μια ματιά σε αυτά που φοράει και μετά με κοιτάει με εύθυμη διάθεση. «Απ'ό,τι φαίνεται εκπλήρωσα και τις δύο διαταγές του», μου λέει και γελάμε.