Μπαίνω τρέχοντας στο σπίτι όταν επιστρέφω το μεσημέρι. Χτυπάω με δύναμη την εξώπορτα και πετάω την τσάντα μου στο σαλόνι. Με την άκρη του ματιού μου βλέπω το ζευγάρι να κινείται βιαστικά προς το μέρος μου.
«Jane, τι συμβαίνει;» ρωτάει η μητέρα μου, αλλά είμαι ήδη στη σκάλα.
Ευτυχώς δεν τον είδα στο Πανεπιστήμιο σήμερα, όχι ότι θα προκαλούσα χαμό. Όσο σκέφτομαι ότι τον κάλυψα για κάτι τέτοιο, θυμώνω όλο και περισσότερο.
Φτάνω έξω από την πόρτα του δωματίου του και σφίγγω τις γροθιές μου πριν ανοίξω την πόρτα. Το χερούλι χτυπάει στον τοίχο και για λίγο εύχομαι να μην άφησε κάποιο σημάδι. Μόλις, βέβαια, τον αντικρίζω, ξεχνάω τα πάντα, εκτός από τον θυμό μου.
Κάθεται στο κρεβάτι με την πλάτη του ακουμπισμένη στον τοίχο, ενώ η φίλη του είναι δίπλα του ανάποδα. Τα πόδια της γέρνουν ελαφρώς στον ώμο του και μοιάζει να γελάει με κάτι πριν τρομάξει από την είσοδό μου. Η Vinny, αν θυμάμαι καλά, κυλάει στο πάτωμα και μουρμουρίζει μια βρισιά. Εκείνος, ακίνητος, σηκώνει το βλέμμα πάνω μου, που από μπερδεμένο μετατρέπεται σε θυμωμένο.
«Τι στο διάολο κάνεις στο δωμάτιό μου;» γρυλίζει.
Σφίγγω τις γροθιές μου τόσο ώστε να νιώθω τα σημάδια από τα νύχια μου να σχηματίζονται. «Δεν το πιστεύω ότι σε κάλυψα για κάτι τέτοιο!» φωνάζω, χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από το δικό του.
Εκείνος πετάγεται όρθιος και τρέχει να κλείσει την πόρτα πίσω μου. Προφανώς δε θέλει να το μάθει ο πατέρας του. Επιστρέφει μπροστά μου και για πρώτη φορά παρατηρώ πόσο ψηλός είναι. Ποτέ δεν είχα θέμα με το ύψος μου, είμαι αρκετά ψηλή, όμως πάνω του όλα μοιάζουν τόσο επιβλητικά και κάθε χαρακτηριστικό του είναι άψογο.
«Μπορείς να μην ουρλιάζεις;» με διατάζει μέσα από τα δόντια του.
Πιάνω το κεφάλι μου γιατί, όχι, δεν μπορώ να κάνω αυτό που ζητάει. Χρησιμοποίησε το σπίτι που φιλοξενούμαι εγώ με τη μαμά μου για να κάνει τα αίσχη του σε ανυποψίαστα κοριτσάκια. Εντάξει, ίσως όχι και τόσο ανυποψίαστα.
«Είσαι γελοίος!» εκφράζω για πρώτη φορά δυνατά αυτή τη γνώμη. Δεν επιλέγω να λέω τι σκέφτομαι για τους άλλους, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ελπίζω η πραγματικότητα να του κινήσει την κρυμμένη λογική του.
«Λοιπόν, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι, Jane», λέει το όνομά μου αργά, σχεδόν κοροϊδευτικά. «Απ'όσο θυμάμαι εδώ είναι το σπίτι μου και εσύ», με δείχνει με το δάχτυλο, «είσαι φιλοξενούμενη. Οπότε δε νομίζω ότι σου πέφτει λόγος για το τι κάνω στο σπίτι μου». Τονίζει τις τελευταίες λέξεις για να μου δείξει την ισχύ του σε σχέση με τη δική μου.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
