Η κόρνα αντηχεί οργισμένη στο δρομάκι του σπιτιού του αγοριού μου. Παραπατάω πάνω στις μπότες μου καθώς βιάζομαι να προσθέσω τις τελευταίες πινελιές στην εμφάνισή μου.
Περνάω τα δάχτυλά μου μια τελευταία φορά μέσα από τα μαλλιά μου και, έπειτα, πηγαίνω προς την είσοδο όπου με περιμένει το αγόρι μου. Έχει κρατήσει την υπόσχεσή του και το γυμνασμένο κορμί του δεν το καλύπτει κάποιο κοστούμι, αντίθετα μοιάζει ανάλαφρος. Φοράει ένα τζιν και μια απλή μπλούζα, ενώ ταυτόχρονα του προσδίδει στυλ το ανοιχτό πουκάμισο που κρέμεται από τους φαρδείς ώμους του.
Χαμογελάμε ο ένας στον άλλο, όμως δεν προλαβαίνουμε να σχολιάσουμε κάτι, αφού η κόρνα ηχεί ξανά. Βγαίνουμε έξω και κατευθυνόμαστε προς το νοικιασμένο τζιπ που μας περιμένει.
«Νόμιζα ότι ήσασταν Άγγλοι», σχολιάζει ο Neal πικρόχολα. Βολευόμαστε στο πίσω κάθισμα κι εγώ στρώνω το πράσινο φόρεμά μου. «Λοιπόν, πού πηγαίνουμε;».
«Υπάρχει ένα μαγαζί με μουσική στο κέντρο», τον πληροφορεί το αγόρι μου και ο οδηγός ξεκινάει τη μηχανή.
«Ο Damon δε θα έρθει;» ρωτάει η Elizabeth γυρίζοντας το κορμί της προς τα πίσω.
Χαμογελάω ευγενικά. «Δεν ήταν και πολύ θερμός», απαντάω. Η αλήθεια είναι ότι γέλασε όταν του το πρότεινα λέγοντας πως δεν έχει καμία όρεξη να κάνει το φανάρι. Προσπάθησα να τον πείσω, όμως δεν είχα κανένα αποτέλεσμα.
«Δεν πειράζει μας φτάνει ένας φλώρος για απόψε», λέει ο Neal και ρίχνει μια κλέφτη ματιά στο αγόρι μου από τον μπροστινό καθρέφτη. Χαμογελούν και οι δύο στραβά, δείχνοντάς μου ότι παρά τη φαινομενική κόντρα τους έχουν κάποια ιστορία.
Αμυδρά, θυμάμαι όταν ο Daniel είχε επισκεφθεί την Αμερική προς το τέλος του Λυκείου. Η επιστροφή του με είχε ταράξει, καθώς το μαυρισμένο μάτι του δεν ήταν ιδιαίτερα διακριτικό. Είχε αναφερθεί σε κάποιου είδους καβγά με το αγόρι στα μπροστινά καθίσματα, ωστόσο φαίνεται να έχει εξομαλυνθεί όλο αυτό.
«Όχι και φλώρος», προσθέτει ψιθυριστά η Elizabeth και, στη συνέχεια, με παρακινεί μαζί της σε ένα ασυγκράτητο γέλιο. Βέβαια, αυτή η εύθυμη διάθεση προκύπτει κυρίως από το στραβό βλέμμα του αγοριού της προς το μέρος της.
Αργότερα, φτάνουμε έξω από το κεντρικό μαγαζί. Περικλείεται από εκατοντάδες αυτοκίνητα, οπότε αμέσως αντιλαμβανόμαστε το συνοστισμό που θα αντιμετωπίσουμε. Για καλή μας τύχη, βρίσκουμε μία θέση μόνο μερικά μέτρα μακριά από το μπαρ και αποβιβαζόμαστε.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
