Let Me In

61.~Bookstore~

{Jane's POV}

Birmingham, UK

Τα χέρια μου τρέμουν καθώς αδειάζω το ζεστό ρόφημα του καφέ στην κούπα μου. Αισθάνομαι αγχωμένη και σε τέτοιες καταστάσεις το τσάι δεν βοηθάει. Κάθομαι σε μια από τις καρέκλες στην κουζίνα και κοιτάζω τα ρούχα μου για πολλοστή φορά, ευχόμενη η εμφάνισή μου να είναι κατάλληλη για συνέντευξη δουλειάς. Πάντα φορούσα πρόχειρα και φαρδιά σύνολα, κυρίως αθλητικά, επειδή θέλω να αισθάνομαι άνετα μέσα στην καθημερινότητά μου και να μην χρειάζεται να προσέχω πώς κάθομαι, αν είναι υπερβολικό ή όχι το ύφασμα που καλύπτει το σώμα μου και αν κάποιος θα με κρίνει για το δέρμα που φαίνεται. Ωστόσο, σήμερα είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση.

Χθες το πρωί, όταν ο ήλιος ανέτειλε και με έκανε να θυμηθώ το βράδυ που πέρασα με το Damon, έλαβα ένα μέιλ από τη βιβλιοθήκη στην οποία είχα στείλει το βιογραφικό μου. Μου φάνηκε απίστευτο που δέχτηκαν να μιλήσουν μαζί μου αυτοπροσώπως και, από τότε, δεν μπορώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Είναι λίγες οι φορές που οι φοιτητές έχουν την ευκαιρία να απασχοληθούν με κάτι που τους αρέσει για να καλύψουν τα έξοδά τους κι εγώ χρειάζομαι αυτή τη θέση περισσότερο απ' όσο αφήνω τον εαυτό μου να σκεφτεί.

Χθες, λοιπόν, όταν ξύπνησα ο Damon δεν βρισκόταν δίπλα μου, παρόλο που ξέρω ότι έμεινε στο κρεβάτι τη νύχτα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα την απαίτηση να με καλημερίσει με το αγουροξυπνημένο βλέμμα του, παρόλο που με γοητεύει η ιδέα. Έμεινα στο δωμάτιο μέχρι το μεσημέρι, μιλώντας με το Brad και κάνοντας πρόβα διάφορες ερωτήσεις που θα μπορούσαν να με ρωτήσουν σήμερα.

Το απόγευμα, εκείνος έλειπε και, όπως πληροφορήθηκα, ήταν με τον Craig και την υπόλοιπη μπάντα ως αργά το βράδυ. Οπότε, εγώ κατέβηκα για ψώνια και συνάντησα το φίλο μου σε μια καφετέρια αμέσως μετά. Ήταν αρκετά υποστηρικτικός για τη θέση εργασίας μου και ομολογώ πως κατάφερε να με ηρεμήσει αρκετά μέχρι να επιστρέψω σπίτι και να μην μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι αυτή τη μέρα. Φυσικά, δεν ανέφερα τίποτα για εμένα και το Damon, επειδή δεν ήθελα να αφήσω τις σκέψεις μου να ταξιδέψουν προς σημεία που δε θα μου απέφεραν κανένα κέρδος. Έτσι κι αλλιώς, δεν τον έχω δει καθόλου.

Σαν απάντηση στις σκέψεις μου, ο μαυροντυμένος άνδρας μπαίνει από την είσοδο και τα μπλε μάτια του διασταυρώνονται αμέσως με τα δικά μου, παρά την απόσταση που μας χωρίζει. Βγάζει το μπουφάν του και με πλησιάζει με βήμα σίγουρο και γεμάτο αυτοπεποίθηση.