Την επόμενη μέρα, ευτυχώς, στο Πανεπιστήμιο έχω μόνο δύο ώρες, οπότε επιστρέφω στο σπίτι. Η μαμά μου έχει πάει σε μια συνέντευξη για δουλειά και ο Jason έχει φύγει από πρωί, άρα είμαι μόνη μου. Ανακούφιση με κατακλύζει και απλώνω το εξαντλημένο σώμα μου στον καναπέ.
«Κουράστηκε η βασίλισσα;», φωνή που ταράζει την ηρεμία που είχε αρχίσει να με καταβάλλει. Η βρετανική προφορά συνοδεύεται από βήματα στη σκάλα και, έπειτα, σταματούν δίπλα μου.
«Δεν ήξερα ότι ήσουν εδώ», λέω με εμφανή απογοήτευση.
Μου αρέσει να μένω μόνη μου –στο Λονδίνο επειδή η μαμά μου δούλευε αρκετές ώρες, το σπίτι, για το μεγαλύτερο μέρος της μέρας, ήταν όλο δικό μου– αλλά εδώ καθίσταται υπερβολικά δύσκολο.
«Ναι», απαντάει αδιάφορα και πηγαίνει προς την κουζίνα. Ο ήχος πιάτων ακούγεται και νιώθω το στομάχι μου να φωνάζει για τροφή. Σαν υπνοτισμένη, προχωράω κι εγώ μαζί του στην κουζίνα.
«Τι φτιάχνεις;» ρωτάω και στηρίζομαι στον πάγκο με ένα χαμόγελο.
«Χοιρινό με λαχανικά», απαντάει και τον παρατηρώ να ψιλοκόβει την πρασινάδα πάνω σε μια ξύλινη τάβλα.
Γλύφω τα χείλη μου, αφού οι δεξιότητές μου στη μαγειρική κληρονομήθηκαν από τη μαμά μου, και κάθομαι στο ψηλό σκαμπό απέναντί του. Στηρίζω το κεφάλι μου στο χέρια μου και θαυμάζω τα επιδέξια δάχτυλά του που κινούνται γρήγορα πάνω από το μαχαίρι.
Γελάει και, στη συνέχεια, σηκώνει το μπλε βλέμμα του πάνω μου. Έχει εύθυμη διάθεση και αυτό είναι αρκετά ευνοϊκό για να κάνουμε μια νέα αρχή. Βέβαια, πάντα με αυτή την πρόθεση ξεκινάμε, αλλά καταλήγουμε να τσακωνόμαστε.
«Θέλεις;» ρωτάει προφανώς για να μοιραστεί το γεύμα του μαζί μου.
Γνέφω, προτιμώντας να μη μιλήσω. Χαμογελάει και συνεχίζει να ετοιμάζει το φαγητό για να το βάλει στο φούρνο. Υποθέτω ότι οι γονείς μας θα αργήσουν να γυρίσουν, οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να γεφυρώσουμε το χάσμα μεταξύ μας.
«Θα μπορούσες να με δεις ποτέ σαν την αδερφή σου;» ζητάω να μάθω, ένα ερώτημα που βασανίζει το μυαλό μου εδώ και μία βδομάδα.
«Δεν ζήτησα ποτέ ούτε αδερφό ούτε αδερφή», απαντάει και ανασηκώνει τους ώμους του.
«Δεν ρώτησα αυτό», λέω.
Ξεφυσάει και σπρώχνει με το δείκτη του τα υπολείμματα που έχουν κολλήσει στο μαχαίρι. «Όχι, δε νομίζω ότι θα μπορούσα να σε δω σαν αδερφή μου».
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
