Let Me In

45.~Let It Snow~

Είναι η δεύτερη μέρα του Πανεπιστημίου γι' αυτή τη χρονιά και αισθάνομαι ήδη μια ολοκληρωτική κούραση. Φυσικά, τα μαθήματα και οι καθηγητές είναι όπως θα ήθελα, ωστόσο το υπόλοιπο κλίμα με καταβάλλει απίστευτα.

Το μεσημέρι γυρίζω στο σπίτι μόνη μου, αφού ο Bradley τελείωσε νωρίτερα σήμερα. Το χιόνι δεν έχει λιώσει προσδίδοντας μια παγωνιά που ανατριχιάζει το δέρμα μου. Παρόλα αυτά η διαδρομή καταφέρνει να με ηρεμήσει για λίγο.

Μπαίνοντας στο στενό δρομάκι του σπιτιού βλέπω ένα μπλε αυτοκίνητο έξω από την αυλή. Κοντοστέκομαι για μια στιγμή και αναρωτιέμαι αν η μαμά μου με το Jason γύρισαν νωρίτερα, αλλά συνειδητοποιώ πως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, αφού το όχημά τους ήταν μαύρο.

Το στομάχι μου σφίγγεται όταν αντιλαμβάνομαι πόσο γνωστό είναι αυτό το αυτοκίνητο και γυρίζω αργά το κεφάλι μου προς την πόρτα. Αυτό που φοβόμουν βρίσκεται καθισμένο στα σκαλάκια με το πρόσωπο κατεβασμένο, περιμένοντας. Σαν να αισθάνεται την παρουσία μου σηκώνει τα μάτια του πάνω μου και ένα χαμόγελο σχηματίζεται αυτόματα στα χείλη του, σε αντίθεση με τα δικά μου που μένουν ανέκφραστα.

Τρέχει κοντά μου και τυλίγει τα χέρια του γύρω μου σηκώνοντάς με από το έδαφος. Με αυτή την κίνηση νιώθω ακόμα πιο ασταθής και το δέρμα του με καίει με έναν πρωτόγνωρο τρόπο.

«Daniel, δε σε περίμενα», ομολογώ ενώ εκείνος με αφήνει ξανά στο έδαφος.

«Ήθελα να σου κάνω έκπληξη», μου λέει και σκύβει για να αφήσει ένα φιλί στο μάγουλό μου.

Η παλάμη μου, στην οποία βρίσκονται τα κλειδιά, ιδρώνει με αποτέλεσμα τα μεταλλικά αντικείμενα να γλιστρήσουν στο χιόνι. Σχεδόν μηχανικά τα σηκώνω και τον προσπερνάω για να ανοίξω την πόρτα. Όση ώρα δεν τον αντικρίζω προσπαθώ να βάλω τη σκέψη μου σε μια σειρά, αλλά είναι αδύνατον. Ξεκλειδώνω και τον αφήνω να περάσει μπροστά μου κατευθυνόμενος προς τον καναπέ.

«Λοιπόν, πώς περνάς;» με ρωτάει με μια εύθυμη διάθεση.

Ανασηκώνω τους ώμους έπειτα από τεράστια προσπάθεια. «Καλά, όπως τα ξέρεις», απαντάω και πηγαίνω να καθίσω δίπλα του διατηρώντας μια απόσταση ασφαλείας.

Με το χέρι του χαϊδεύει το μάγουλό μου και σε μια τόσο στοργική κίνηση, εγώ δυσκολεύομαι μέχρι και να τον κοιτάξω με το ίδιο συναίσθημα. Όσο βρίσκεται εδώ, κοντά μου, μπορώ να αντιληφθώ το μέγεθος της καταστροφής, γεγονός που δεν με ευχαριστεί. Έχω την ανάγκη να απολογηθώ, να κλάψω για να φύγει όλη αυτή η ένταση, αλλά τίποτα δεν βγαίνει προς τα έξω, λες και ο εγκέφαλός μου έχει νεκρώσει.