Όταν ανοίγω τα βλέφαρά μου συνειδητοποιώ ότι είναι απομεσήμερο. Το κεφάλι μου φαντάζει βαρύ και το σώμα μου άκαμπτο, τόσο που δυσκολεύομαι μέχρι και να αλλάξω πλευρό.
Αργά αντιλαμβάνομαι ότι το κινητό μου χτυπάει τόση ώρα και δεν ξύπνησα λόγω των επαρκών ωρών ύπνου. Απλώνω με δυσκολία το χέρι μου και απαντάω στη κλήση.
«Jane, καλημέρα!». Η φωνή από την άλλη γραμμή είναι εύθυμη και με κάνει να χαμογελάσω.
«Καλημέρα, Brad». Ανακάθομαι στους αγκώνες μου. «Πώς πάει;».
«Καλά, μόλις τελείωσα από το Πανεπιστήμιο και έλεγα μήπως ήθελες να πάμε για καφέ», μισορωτάει.
Ρίχνω μια ματιά στο άχαρο σώμα μου που κείτεται στο ανακατεμένο κρεβάτι μου. Ποδηλατικό κολάν και φούτερ σκεπάζουν το κορμί μου, ενώ, απ'όσο μπορώ να φανταστώ, τα μαλλιά μου και το χθεσινοβραδινό μακιγιάζ μου σίγουρα δεν κρίνονται κατάλληλα για έξοδο.
«Μόλις ξύπνησα», λέω ευχόμενη αυτό να είναι αρκετό για να κατανοήσει την κατάστασή μου.
«Μπορώ να περιμένω μέχρι να ετοιμαστείς, δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω», αστειεύεται με ένα γελάκι στο τέλος.
«Εντάξει, θα σου ανοίξει η μαμά μου», δηλώνω και, πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί ότι θα καθίσει σε κάποιο πεζούλι, κλείνω το τηλέφωνο.
Σηκώνομαι όρθια και παίρνω τα απαραίτητα ρούχα για να κάνω ένα ντους, επειδή η εικόνα μου είναι αποκρουστική. Μόλις βγαίνω από το δωμάτιο συγκρούομαι με ένα σώμα που σταματάει τη φόρα μου.
«Ήρεμα!» λέει μια γυναικεία φωνή. Τα μισόκλειστα βλέφαρά μου εστιάζουν στα μπλε μαλλιά της και την ξεχωριστή εμφάνισή της.
«Συγγνώμη, δε σε είδα. Βιάζομαι», απαντάω χωρίς πολλά λόγια. Κάνω έναν ελιγμό για να την προσπεράσω, όμως οι λέξεις της πηδούν από το στόμα της και με σταματούν.
«Πώς ήταν η συναυλία χθες;» ρωτάει.
«Ωραία», απαντάω. «Όμως, όπως σου είπα, βιάζομαι».
Είναι φιλική, κοινωνική και ταυτόχρονα παράξενη· όχι απαραίτητα με την αρνητική σημασία της λέξης. Φαίνεται να είμαστε τόσο διαφορετικές που δε νομίζω να ανακαλύψουμε ποτέ κάποιο κοινό ενδιαφέρον.
«Και ο Damon πέρασε καλά». Έχει μια περίεργη έκφραση που το αγουροξυπνημένο κεφάλι μου αδυνατεί να ερμηνεύσει. Ωστόσο, παρόλο που και ο ίδιος μου εκμυστηρεύτηκε πως διασκέδασε, το γεγονός ότι φαίνεται να αληθεύει με παρηγορεί.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
