Είναι αργά το απόγευμα και κοιτάζω την ολοκληρωμένη εμφάνισή μου στον καθρέφτη. Έχω πάει σε μερικές συναυλίες, αλλά για κάποιο λόγο η συγκεκριμένη με τρομοκρατεί.
Σκισμένο τζιν με διχτυοτό καλσόν από μέσα σκεπάζει τα λευκά πόδια μου, ενώ μια γκρι μπλούζα και ένα δερμάτινο μπουφάν κοσμεί τον κορμό μου. Τα ξανθά μαλλιά μου πιασμένα κοτσίδα, με δύο τούφες να κρέμονται στο πρόσωπό μου, και ένα ελαφρύ μακιγιάζ με κάνουν να νιώθω σιγουριά.
Ο Brad μου έχει στείλει καλά να περάσω, οπότε τον ευχαριστώ βιαστικά, ενώ το αγόρι μου με συμβουλεύει να προσέχω. Δεν αφήνω οποιαδήποτε σκέψη να μου χαλάσει τη διάθεση, του επιβεβαιώνω αυτό που θέλει και κατεβαίνω τις σκάλες με τα μαύρα μποτάκια μου να χτυπούν στο ξύλο.
«Έτοιμη!» αναφωνώ ενθουσιασμένη και η μητέρα μου βγαίνει από την κουζίνα για να με αγκαλιάσει.
«Είσαι μια κούκλα!» μου λέει και, αφού με διώχνει για λίγο από κοντά της για να με κοιτάξει καλύτερα, με τραβάει για άλλη μια φορά στο στήθος της.
«Χαίρομαι πολύ που τα βρήκατε, Jane», με συγχαίρει ο Jason.
Καθώς τον βλέπω πίσω από τον ώμο της μαμάς μου δεν μπορώ να μη ρωτήσω. «Εσείς του είπατε να με πάρει μαζί;».
Ξέρω ότι μπορεί να γίνει αρκετά πιεστικός απέναντι στο γιο του σε σχέση με εμένα, το έχει αποδείξει στο παρελθόν εξάλλου, όμως εύχομαι για μια αρνητική απάντηση. Θα ήθελα πολύ να έχει πάρει μόνος του την πρωτοβουλία και να θέλησε να με γνωρίσει καλύτερα.
«Όχι, Jane, στο υπόσχομαι ότι δεν είπα τίποτα. Εκείνος τα κανόνισε όλα και χαίρομαι πολύ γι'αυτό», με διαβεβαιώνει.
Ανακούφιση με πλημμυρίζει. «Κι εγώ», ψιθυρίζω.
Τους χαιρετώ μια τελευταία φορά και βγαίνω έξω. Η συναυλία ξεκινάει στις εννιά, ωστόσο ο Damon επέμενε να πάμε νωρίτερα για να μιλήσει με την μπάντα.
Ο ουρανός είναι σκοτεινός, όμως έχει ξαστεριά και αυτό με χαλαρώνει στο λεπτό. Ευτυχώς έχει άπνοια απόψε, παρόλα αυτά η ψύχρα του Μπέρμιγχαμ τρυπάει το δέρμα μου μέσα από το μπουφάν. Ίσως να έπρεπε να ντυθώ πιο ζεστά, ωστόσο ξέρω ότι στο μαγαζί η ατμόσφαιρα θα είναι παραπάνω από θερμή.
Στο βάθος, πάνω στη μαύρη μηχανή με το κινητό στο ένα χέρι και με το άλλο να στηρίζει το τιμόνι, αναγνωρίζω τον Damon. Μαυροντυμένος, όμως πάντα, με αρβύλες και δερμάτινο μπουφάν –εάν δεν ήταν το ροκ λουκ θα είχε σκεφτεί ότι με αντιγράφει– περιμένει υπομονετικά. Τα μαλλιά του, μαύρη χαίτη στην κορυφή του κεφαλιού του, έχουν πάρει το κατάλληλο σχήμα σαν να είναι κάποιος διάσημος ηθοποιός σε εφηβική ταινία του Χόλιγουντ.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
