Duskwood

Rozdział 13

POV. Melania

Wstałam wcześnie rano ponieważ zanim pojadę po Jessy postanowiłam pobiegać. Ostatnio nie miałam na to czasu ale teraz postanowiłam do tego wrócić. To zawsze mnie relaksuje i pomaga mi uporządkować myśli w głowie. Dlatego przebrałam się w strój do biegania i wyszłam z domu. Włożyłam słuchawki do uszu i ruszyłam w stronę pobliskiej rzeki. A kiedy tam dotarłam siedziałam na kamieniu i patrzyłam na wodę myśląc o wszystkim co zdarzyło się w moim życiu. Przeżyłam wiele trudnych chwil i bardzo bolesnych które do dziś sprawiają że czuję uścisk w klatce piersiowej kiedy o tym myślę. Ale te wydarzenia sprawiły że zdobyłam więcej doświadczenia i teraz wiem żeby nie ufać byle komu oraz że na świecie jest wiele fałszywych osób którym zależy tylko na cierpieniu innych. Dlatego kiedy zostałam szefową działu zarządziłam że będziemy brać każdą sprawę nie ważne czego i kogo dotyczy. Nie ważne jak trudno jest my ją rozwiążemy. Ja i mój zespół który zebrałam w ciągu roku. I z którego jestem niesamowicie dumna. Wszyscy się od siebie uczymy czegoś nowego. Każdy potrafi coś innego i jest w tym bardzo dobry ale wszyscy razem jesteśmy jeszcze lepsi dlatego mamy taką dobrą skuteczność.

Rozwiązałam każdą sprawę która została przydzielona mojemu zespołowi. Zawsze razem ustalamy plan i strategię działania. Nigdy nikt nie zginął poprzez jakiś błąd czy nieporozumienia. Zawsze wszystko idzie zgodnie z planem a inni zastanawiają się jak ja to robię. Jak radzę sobie z tym wszystkim i jakim cudem jestem w stanie rozwiązać każdą sprawę i złapać najgorszych przestępców. Od beznadziejnego złodzieja który nie zna się na tym co robi po najgroźniejszego zabójcę który zabił wiele osób. Na przesłuchania zawsze sami zaczynają mówić . Oczywiście jak tylko mnie widzą. Materiałów dowodowych jest zawsze tak dużo że nie ma problemu z tym żeby poszli siedzieć na długie lata. Czasami sama się zastanawiam jak ja to robię. Skąd ja to potrafię. 

Zawsze w mojej głowie jest jedna i ta sama odpowiedź . Potrafię to wszystko bo rozumiem tych wszystkich przestępców ale nie dlatego że  sama wyrządzałam krzywdę. Tylko dlatego że sama zostałam skrzywdzona i potrafię zrozumieć ich cierpienie. Każdy przestępca ma jakiś powód żeby robić to co robi. Zawsze kryje się za tym jakieś wydarzenie z przeszłości. Oni wszyscy zostali skrzywdzeni tak samo jak ja i dlatego zabijają , kradną czy gwałcą bo sami cierpieli i cierpią i przez to co robią pragną poczuć ulgę. Myślą że jeśli kogoś zabiją to poczują się lepiej ale to nieprawda . Wtedy jest jeszcze gorzej. Jednak ja ich rozumiem. Sama cierpiałam i czasami wciąż cierpię. Kiedyś też myślałam że jeżeli kogoś zabiję to poczuję się lepiej i w końcu będę mogła ruszyć ze swoim życiem do przodu. Ale potem uświadomiłam sobie że to nic nie da. Jedynie poczuję się jeszcze gorzej i upadnę całkowicie na dno a tego nie chciałam. 

Zajęło mi to dużo czasu ale podniosłam się i przy wparciu mojego rodzeństwa znowu zaczęłam być sobą a potem awansowałam i zostałam szefową. Pierwszego dnia pracy od razu powiedziałam że chcę za wszelką cenę czynić dobro i pomagać innym. Nieważne czy te osoby są teraz dobre czy złe. Bo jeżeli tylko zdołam ich zrozumieć to mogą stać się tacy jacy byli kiedyś. Dokładnie tak jak ja. I to samo zamierzam zrobić teraz. Hannah bardzo mnie jak i Lunę skrzywdziła wyjeżdżając bez słowa. Jednak wierzę że miała jakiś powód i też cierpiała a ja to rozumiem i dlatego zrobię wszystko żeby jej pomóc. Znajdę ją i pomogę tak jak pomagam wszystkim innym.

Spędziłam nad rzeką ponad godzinę myśląc nad tym wszystkim. Ale te przemyślenia bardzo mi pomogły. Wróciłam do domu gdzie od razu udałam się pod prysznic. A potem wypiłam kawę i razem z Luną pojechałyśmy po Jessy. A pół godziny później wszystkie trzy byłyśmy już w drodze do Warszawy. Dziewczyny bardzo się polubiły. Rozmawiały ze sobą całą drogę . Były tak zaangażowane w rozmowę że nie zauważyły że jesteśmy na miejscu. Dopiero kiedy zatrzymałam samochód pod moim loftem spojrzały przez szybę i zorientowały się że dojechałyśmy.