part 112

3.6K 318 6
                                    

unicode
အပိုင်း (၁၁၂)

လှပသည့်မောင်းမတွေက အများကြီးရှိပေမယ့် ညီမလေးကတော့ တစ်ယောက်ပဲ ရှိတယ်

နန်းပေါင်ရီမှာ တိတ်တဆိတ် နားထောင်နေသည်။ စာထဲမှ စကားလုံးများသည် ယဉ်ကျေးပြီး အရင်ဘဝနဲ့ မကွာခြားပါချေ။

ဟယ်ယဲ့သည် စာကို ဖတ်ပြီးသည့်အခါ ပျော်ရွှင်နေပြီး “ချန်းသခင်လေးက နှင်းကျတာကို ရှုစားဖို့ တကယ်ကြီး ဖိတ်တာပဲ၊ သူက မမလေးကို ဂရုစိုက်တယ်၊ မမလေး၊ ဘယ်လို အကြောင်းပြန်ဖို့ စိတ်ကူးလဲဟင်”

“အကြောင်းပြန်ရမယ်?”

“ဒါပေါ့ မမလေးရဲ့၊ မမလေးက တစ်ယောက်ယောက်ဆီက စာတစ်စောင်ရရင် ပျော်ပျော် မပျော်ပျော် စာတစ်စောင်တော့ ပြန်ရေးမှ ပညာရှိပြီး သိတတ်ရာ ကျမှာပေါ့”

နန်းပေါင်ရီသည် ဒန်းကို လှုပ်ခါလိုက်သည်။ သူမသည် ချန်းတယ်ယွီ၏စာကို အကြောင်း မပြန်ချင်ပါ။ သူမ လှုပ်ခါနေရင်း သူမ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ တွေးမရပေ။ ရုတ်တရက် သူမ၏မျက်လုံးများက ပြူးဝိုင်းသွားသည်။ သူမ ဒန်းပေါ်က ခုန်ချလိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။

“သွားမယ်၊ သွားမယ် အိမ်ပြန်ပြီး စာတစ်စောင် ပြန်သွားရေးမယ်”

……

စာအုပ်စင်ပေါ်က စာရွက်တစ်ရွက်ကို ထုတ်ပြီး စုတ်တံနှင့် စာစရေးလိုက်သည်။ သူမသည် စုတ်တံကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး လျိှု့ဝှက်စွာပြောလိုက်သည်။

“စာကိုကြည့်ရတာ စည်းဝေးပွဲ တစ်ခုလိုပဲ’

အဓိပ္ပါယ်ရှိတာတွေ ရေးဖို့မလိုဘူး။

“ကောင်းကောင်းစားရဲ့လား၊ နွေးနွေးထွေးထွေးဝတ်ရဲ့လား၊ ရှန်ကျင်းမှာ နှင်းကျနေပြီလား”

ဒီလို အစချီတာက ပိုပြီး အချိန်ဖြုန်းနေသလို ခံစားရသည်။ သူမရဲ့ နုံအပြီး အသုံးမကျဘူးဆိုသည့် ပုံရိပ်ကိုသုံးပြီး ချန်းတယ်ယွီကို အပြတ်ဖြတ်ဖို့ အချိန်ကောင်းဖြစ်သည်။ သူသည် သူမအား မကြိုက်တော့လျှင် စေ့စပ်ပွဲကို ဖျက်သိမ်းချင်မည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။

သူမသည် ခဏမျှ စဉ်းစားလိုက်ပြီး စုတ်တံကို လှည့်နေပြီး စကားပြောကောင်းသယောင် ရေးလိုက်သည်။

အာဃာတပြန်တမ်းOù les histoires vivent. Découvrez maintenant