part 113

3.7K 370 5
                                    

unicode

အပိုင်း (၁၁၃)

အမတ်မင်း၏မိန်းကလေး

ရှောင်းယီက ထူးခြားသည့် ခေါင်ရမ်းပန်းနံ့ သင်းသင်းလေးကို ရှုရှိုက်မိသည်။

သူက တဟက်ဟက် ရယ်လိုက်ပြီး “မင်း၏စွပ်ပြုတ်?”

“ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျွန်တော်မျိုးမနဲ့ အိမ်စေတွေ တစ်နာရီကြာအောင် ချက်လာတာပါ”

ရှောင်းယီသည် ကြက်သားစွပ်ပြုတ်ကို မွှေနေပြီး ပြုံးလိုက်ရင်း “ကျင်းကွမ်မြို့က အရမ်းလှတယ်၊ မင်းအသက်ရှင်နေတုန်း များများ လည်ပတ်သင့်တယ်”

သူမကို သိသိသာသာ ဂရုစိုက်သည့်စကား ဖြစ်ပေမယ့် ယွမ်နန်သည် စကားထဲ၌ တစ်ခုခု ရှိနေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမသည် တုန်လှုပ်မှုကို မျိုချလိုက်ပြီး တုံ့ဆိုင်းတုံ့ဆိုင်းဖြင့် ပြန်သွားသည်။ သူမ ထွက်သွားပြီးနောက် ကျန်းဆွေ့ဟန်သည် တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသည့် မျက်နှာဖြင့့် စာကြည့်ခန်းထဲကို အပြေးအလွှား ဝင်လာတော့သည်။

“ငါအသက်မရှင်ချင်တော့ဘူး”

သူက စိတ်ဆိုးစွာ ရေရွတ်လိုက်သည်။

“ဖွတ်ကျား ရှန်းရိချောင်၊ သူက သူ့ကိုယ်သူ ပိုပြီး အဆင့်မြင့်တယ်လို့ ထင်နေတယ်၊ သူက ကျောက်ဝမ်ခြံ တစ်ခုလုံးကို အမိန့်ပေး ခိုင်းစေချင်တယ်၊ ညတိုင်းလိုလို သူ့ဘာသာ မအိပ်ချင်ဘူး၊ သူရဲ့ရာထူး အဆင့်အတန်းကိုသုံးပြီး ငါတို့အားလုံးကို လေ့ကျင့်ရေး ဆင်းဖို့ခေါ်ပြီး ငါတို့တစ်ယောက်ချင်းစီကို လေအေးတွေ တိုက်နေသည့် ရေကန်ပေါင်ပေါ်မှာ လေ့ကျင့်ခိုင်းတယ်၊ ငါငြင်းတော့ သူက ငါ့အမေဆီစာရေးပြီး တိုင်တယ်၊ သူက ငါ့အပေါ်မှာ အငြှိုးထားနေတာပဲ”

ရှောင်းယီက စွပ်ပြုတ်ကို အရသာခံပြီး သောက်နေသည်ကို သူတွေ့သွားပြီး သတိလစ်မတတ် ဖြစ်သွားရသည်။

“ရှန်းရိချောင်က ညဘက်တွေမှာ မီးဖိုချောင်ကို မသုံးရဘူးလို့ စည်းကမ်း ထုတ်ထားတယ်မလား၊ အစ်ကို စွပ်ပြုတ် ဘယ်ကရတာလဲ၊ အနံ့ကလည်း မွှေးနေတာပဲ၊ ကျွန်တော့်ကိုလည်း ကျွေးဦး”

အာဃာတပြန်တမ်းWhere stories live. Discover now