အာဃာတပြန်တမ်း

part 126

Unicode
အပိုင်း (၁၂၆)

ပရိသတ်ရဲ့ ဦးဆောင်သူ

ကဗျာစပ်ဆိုပွဲကို လာကြတဲ့လူတွေထဲမှာ နန်းပေါင်ရီနဲ့ နန်းပေါင်ကျူးတို့ကလွဲပြီး အားလုံးမှာ နှင်းစက်တွေနဲ့ သဘာဝရဲ့အကြောင်းကို ညွှန်းဆိုဖွဲ့ဖို့ စိတ်ကူးတွေရှိကြသည်။

သူတို့ဆီကိုဖိတ်စာရောက်တဲ့ ရှေ့ရက်တွေကတည်းက ကိုယ့်အတွက်ကဗျာကို သူတို့ပြင်ဆင်ပြီးကြပြီ ဖြစ်သည်။ အားလုံးက သူတို့ကိုယ်သူတို့ အကောင်းဆုံးရေးသားခဲ့ကြတယ်လို့ ထင်နေကြတာကြောင့် နောက်ဆုံးအထိ ကဗျာစပ်ဆိုကြဖို့ စိတ်အားထက်သန်နေကြပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ်အထင်ကြီးဟန် အပြည့်နဲ့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်နေကြသည်။

နန်းယန်က ခန်းမရဲ့အလယ်ကိုလျှောက်သွားလိုက်ပြီး ဦးညွတ်နူတ်ဆက်ရင်း ပြုံးလိုက်သည်။

“ဒီမိန်းကလေး နန်းယန်က အားလုံးအတွက် ကဗျာတစ်ပုဒ်ရေးစပ်ပေးချင်ပါတယ်”

ဘယ်သူကမှ စကားမပြန်ကြပါချေ။

ပုတီးစေ့လိုက်ကာက မြင့်မားပြီး အပြင်ဘက်မှာ နှင်းတွေ ထူထပ်စွာကျဆင်းနေသည်။

နန်းယန်က မေးဖျားကို အနည်းငယ်ပင့်မော့လိုက်ပြီး နူးညံ့ပြီး ကြွရွလှပတဲ့ ခြေလှမ်းကို ဖွဖွလှမ်းရင်း သိက္ခာရှိရှိ ရှေ့သို့ထွက်လာသည်။

“နှင်းတွေက ပေါ့ပါးတဲ့ ဝါဂွမ်းစလေးတွေလို

ကမ္ဘာမြေပေါ် ကျဆင်းနေ……….”

သူမက ပုံစံက အားနွဲ့ဟန်ရပြီး ဆွဲဆောင်မှုရှိသည်။ သူမရဲ့အသံက သကြားလုံးလေးတွေလို ချိုမြိန်လှသည်။

ခန်းမထဲက လူငယ်တွေအားလုံးက သူမကို ချီးကျူးဂုဏ်ပြုကြသည်။

အရည်အချင်းရှိတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်က သူ့ရဲ့ယပ်တောင်ကို ဖွဖွကိုင်ရင်း အပြုံးနဲ့ မှတ်ချက်ပြုသည်။

“နှင်းတွေက ပေါ့ပါးတဲ့ ဝါဂွမ်းစလေးတွေလို’ ဆိုတာက သိပ်ကောင်းတဲ့ ဥပမာပဲ၊ နှင်းစက်တွေရဲ့ ပုံသဏ္ဍာန်ကို ကြွကြွရွရွ ပုံဖော်ထားတယ်။ ကမ္ဘာကြီးရဲ့ ချိုမြိန်ခြင်း ဆိုတာက ထူထပ်တဲ့နှင်းကို ခမ်းခမ်းနားနား ဖော်ညွှန်းထားတာပဲ၊ ကောင်းတယ်၊ အရမ်းကောင်းတယ်”