အာဃာတပြန်တမ်း

part 187

Unicode

အပိုင်း (၁၈၇)
သူအနိုင်ကျင့်တာကိုမခံနဲ့

သူ့ကိုဖိတ်ခေါ်လိုက်တာက ငွေရှင်းဖို့တဲ့လား…..

ချန်းတယ်ယွီ၏ မျက်ခုံးတွေက ပိုပြီး စိတ်မချမ်းသာဟန် ပေါက်သွားတော့သည်။ နန်းယန်အပေါ် သူ၏ပထမဆုံး အမြင်က အရည်အချင်းရှိပြီး စာအုပ်ဆိုင်ရှေ့မှာ ရန်ပြန်မတွေ့တတ်တဲ့ မိန်းကလေး တစ်ယောက်အဖြစ်သာဖြစ်သည်။ စားသောက်ဆိုင်မှာ ငွေလိုနေသည့် မိန်းမတစ်ယောက်အဖြစ် မဟုတ်ပါချေ။

ငွေကြေးကိစ္စနဲ့ တစ်ခါ စွန်းထင်းသွားရင် နန်းပေါင်ရီလို သာမန်အတန်းအစား မိန်းမမျိုးနဲ့ သူမက ဘယ်ကွာပါတော့မလဲ။

သူက နန်းယန်ကို တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး တည်တင်းနေသည့် မျက်နှာနဲ့ “မိန်းမတစ်ယောက် အနေနဲ့ မင်းက ဗဟုသုတ ကြွယ်ဝသင့်တယ်၊ ကြင်နာတတ်ပြီး ပညာဉာဏ်နဲ့ ပြည့်စုံရမယ်၊ ယန်အာ မင်းက ကျင်းကွမ်မြို့ရဲ့ လူသိများပြီး အရည်အချင်းရှိတဲ့ မိန်းကလေး တစ်ယောက်ပါ၊ မင်းနှုတ်က ငွေကြေးအကြောင်း ထွက်ကို မလာသင့်ဘူး”

နန်းယန်က ပြောစရာ စကားမဲ့သွားရသည်။

အရည်အချင်းရှိတဲ့ မိန်းမကရော ငွေမလိုရဘူးတဲ့လား။

ဒီချန်းတယ်ယွီက ကြီးမြတ်တဲ့ စည်းမျဉ်း စည်းကမ်းတွေိကို လက်ကိုင်ထားပြီး စကားပြောကောင်းရုံ၊ ကြည့်ကောင်းရုံ ယောက်ျားတစ်ယောက်သာပဲ ဆိုတာကို သူမ သဘောပေါက် ခဲ့သင့်သည်။ တခြားသူတွေက ငွေကြေးတွေအပေါ် အာရုံစိုက်တာကို သူက မကြိုက်တတ်ချေ။ သို့သော်လည်း သူ၏ စိတ်ထဲမှာတော့ ငွေကို အလွန်နှစ်ခြိုက်လှသည်။

သူမက လေသံသဲ့သဲ့ဖြင့် “အစ်ကိုချန်း၊ ညီမရဲ့အစ်ကိုက ရွှေငွေအပြည့် ကျောက်စိမ်းစံအိမ်မှာ အကြွေးတင်နေတာ….”

ချန်းတယ်ယွီက တိတ်ဆိတ်နေသည်။ ရွှေစ တစ်ထောင့်နှစ်ရာဆိုတာက သူတို့ချန်းမိသားစု ဆိုင်တစ်ဆိုင်စာ ဖွင့်လို့ရသည့်ငွေကြေးပမာဏ ဖြစ်သည်။

သူ့မှာ ရှိရင်တောင် နန်းကျင်အတွက်တော့ ဖြုန်းမပေးချင်ပေ။