Koincydencja

46. Sara

Obudził mnie dzwonek komórki i odgłos wibracji niosący się po podłodze.

Czułam się podle; przy każdym oddechu miałam wrażenie, jakby ktoś włożył mi do nosa ostry pilnik, a potem niezbyt delikatnie go wyciągnął. Katar, ból głowy i przyschnięty do podniebienia język przypominały, że wczoraj dobrze się bawiłam, a dzisiaj trzeba uregulować rachunek.

Poruszyłam się na łóżku usiłując dosięgnąć do telefonu; musiałam wyłączyć to cholerstwo zanim muzyka rozsadzi mi łeb.

– Jakbym chciał być złośliwy, mógłbym powiedzieć, że wyglądasz jak obraz nędzy i rozpaczy. – Usłyszałam głos Piotra.

Próbowałam podnieść się z łóżka i odpyskować, jednak jak szybko podjęłam tę próbę, tak szybko zrozumiałam, że to błąd. Zakręciło mi się w głowie, a żołądek podszedł do gardła; opadłam na poduszki.

– Trzymaj. – Podał mi butelkę z wodą.

Upiłam kilka małych łyków, chociaż posmak miałam niezbyt przyjemny.

– Dzięki – zaskrzeczałam zachrypniętym głosem. Wydobycie z siebie dźwięku prawie mnie przerosło.

– Tam masz walizkę, możesz wziąć prysznic. Oczywiście jak już będziesz w stanie wstać – zarechotał perfidnie.

– Skąd msz moj walszk? – wydusiłam z siebie resztką sił.

– Weź mów normalnie, nic nie rozumiem.

– Skąd masz moją walizkę? – wycedziłam słowo po słowie.

Ciągnęłam na oparach, za chwilę zdechnę.

– Mam swoje sposoby, a ty nie jesteś Jamesem Bondem – odpowiedział, szturchając mnie w bok.

Niezadowolona odpędziłam go jękiem.

– Już, już, Elwira z Oskarem ją podrzucili, bo musiałaś się wymeldować.

W tym miejscu postanowiłam ostro wziąć się za siebie. Wymeldowanie miałam o jedenastej, czyli spałam stanowczo za długo. Wykonałam niesamowicie skomplikowaną sekwencję ruchów i usiadłam.

– Boli cię nos? – Piotrek patrzył na mnie z czułością, co jednak nie przeszkodziło mu ciągle się naśmiewać.

– Trochę. Ale gorzej, że mam przytkany, jak na początek kataru. I głowa mnie boli.

– Zakrop sobie tym. – Podał mi krople do nosa. – I naprawdę weź prysznic, dobrze ci zrobi.

Po kroplach i czyszczeniu, nos zaczął lepiej funkcjonować, ból głowy zmalał. Po prysznicu nastąpiła kolejna poprawa, a gdy się pomalowałam – rokowania pacjenta znacząco się polepszyły.

Teraz potrzebuję kawki i śniadanka.

Odłożyłam kosmetyczkę do szuflady przy umywalce i już miałam ją zasunąć, gdy mój wzrok padł na przedmiot, który w ogóle tutaj nie pasował. Tusz do rzęs z częściowo zdartą etykietką leżał sobie na dnie szafki i skupiał na sobie całą moją uwagę.

Najpierw pomyślałam, że zostawiła go jakaś pinda, ale potem rozpoznałam, że należy do mnie. To ja go tutaj zostawiłam, a Piotrek go nie wyrzucił. Chyba, że zwyczajnie jeszcze go nie znalazł. Tak, właśnie tak musiało być.

Nie dopisuj sobie niestworzonych historii.

Zasunęłam szufladę, po czym przeszłam do kuchni.