𝑴𝑶𝑼𝑳𝑰𝑵 𝑹𝑶𝑼𝑮𝑬 [𝑲𝑶𝑶𝑲𝑴𝑰𝑵]

chapter 114:Relax

#چپتر_114

عنوان چپتر: "آروم باش"

با ورود به اتاق نگاهش رو به سمت تخت چرخوند اما با ندیدن جیمین با بهت جلو رفت و صداش زد:

_جیمین؟

_اینجام.

صدای جیمین از اتاقک لباس اومد و باعث شد جونگکوک با عجله به همون سمت قدم برداره.
درست همون‌طور که انتظار داشت جیمین درحال پوشیدن لباس بود و اون لحظه داشت به آرومی دکمه های پیراهن مشکی رنگش رو می‌بست
جونگکوک میتونست چهره جمع شده از درد جیمین رو به وضوح ببینه.
با نگرانی جلو رفت و با گرفتن مچ های پسر کوچکتر اون رو از حرکت وا داشت:

_چیکار میکنی؟

جیمین نفسی گرفت و سعی کرد به سوزش زخم بازوش که حالا زیر آستین پیراهن مخفی شده بود بی توجهی نشون بده:

_برای مراسم حاضر میشم.

جونگکوک به آرومی آهی کشید و با نرمی سر جلو برد و پیشونیش رو به پیشونی جیمین تکیه داد و پلک بست:

_نیازی نیست بیای، من ممنونتم عزیزم اما تو باید استراحت کنی!

جیمین لبخند محوی روی لب نشوند و دست سالمش رو از بین انگشت های جونگکوک بیرون کشید و به پشت سر پسر بزرگتر رسوند و انگشت هاشو بین موهای پسر فرو برد و حامیانه نوازش کرد:

_میخوام کنارت باشم!
میدونم که نیاز داری یکی کنارت باشه.

جونگکوک با همون پلک های بسته کوتاه خندید:

_دیگه نه.
الان خوبم، دوباره خودمم!

پسر کوچکتر با حدسی که توی سرش می‌چرخید پیشونی هاشون رو جدا کرد و با نگرانی محوی پلک باز کرد:

_بهم نگو که...

جونگکوک بین حرفش پرید و جمله اش رو کامل کرد:

_اره، قرصامو قطع کردم

پسر کوچکتر با آه تاسف باری خیلی کوتاه پلک بست و دستشو از میون موهای پسر بیرون کشید و عقب گرد کرد.
تو سکوت تلاش کرد تا افکارش رو کنار هم بچینه اما جونگکوک زودتر لب باز کرد:

_جوری نشون نده انگار ناراضی هستی!
تو خودت بهم گفتی قطعشون کنم.

جیمین دست سالمش رو بلند کرد و موهاش رو با دست بالا داد:

_منظور من این نبود جونگکوک!
من فقط...

پسر بزرگتر قبل از اینکه بهش اجازه توجیه کردن بده به جلو قدم برداشت و دوباره به مچ های پسر چنگ زد و اونو به عقب هل داد و کمرشو بی هیچ رحمی به در شیشه ای کمد کوبید.
برخورد محکم کمر جیمین به شیشه و تکون شدید بدنش زخم عمیق گردن و بازوش رو سوزوند و ناله اش رو در آورد.
جونگکوک خیلی زود تغییر مود داده بود!
علائم بیماریش به همین زودی رخنمایی میکرد.
جونگکوک خیره به چشم های دردمند جیمین غرید: