GİRDAP

58.BÖLÜM~TESLİMİYET~

Güzel bir gün olsun bizim için💙 Zafer Bayramımız kutlu olsun güzel ülkemin güzel insanları🇹🇷🇹🇷🇹🇷

O günden on gün sonraya eve yeni mobilyalar geldi. İş bi mobilyayla kalmadı da zaten. Duvarlar, tavan, ışıklandırma derken dünya iş çıktı.

Sonunda ortalık toparlanınca pek güzel oldu ama. O kasvetli konak, ışıl ışıl bi haneye dönüştü. Neslişah hanım hiç sesini çıkarmadı. Her şeye kusacak gibi baktı emme kimsede onun tipinin derdinde değildi zaten.

Nazlı kızımla yemek odasında yerde ev ahalisini bekliyoduk. Bugün erkenden kalkmıştı boklu boncuk. Babası da telefonla konuşuyodu. Parmaklarımın uçlarını yakalayıp, titreye titreye kalktı iki ayağının üzerine. Yaşına pek bişey kalmamışken yürüme işini sökecekti yavrum. Korkaktı biraz emme. Pat diye kıçı yere yapıştı da bi kere içli içli ağladı. Adının hakkını verecekti belli ki.

"Hadi bal böceğim. At bakam adımlarını. Sen yürü de alem prenses görsün ele. Hadi annem."

Ben konuştukça biraz daha güveniyodu sanki bastığı yere.

"Anniii... Anniiii...."

"Annisi bu kızı yesin. Yürüyecek benim kızım, koşacak da boynuma kendi atlayacak. Hadi annem. Bak buradayım ben, tutuyom kızımı. O gün babanın gözü oynaştaydı, ondan yakalayamadı seni. Anan düşürür mü hiç?"

"Demek kızıma babayı kötülersin Züleyha Hanım?"

Ardımdan sinsi sinsi gelip, laf dinliyomuş mustur. Sesi birden çıkınca sıçradım olduğum yerden.

"Ba-ba-ba-ba..."

"Babam, bal kızım. Ne diyor senin bu annen?"

"Yok beyim, neyini kötüleyim? Hani geçen gözün döşümde takılı kalınca Nazlı poposu üstü yere yapıştı ya şimdi çekiniyo adım atmaya."

Gelip önümdeki kızı alıp havaya doğru kaldırdı da indirdi. Boncukta çığlık çığlığa kahkahasını bastı. Babamda böyle ederdi. Havaya atar emme hiç düşürmezdi. Halil’imle Yiğidimi böyle havalara atmak bana düşmüştü ama. Gücüm yetene kadar tutup tutup uçurmuştum. Nasıl kahkaha atarlardı. Hele Yiğit, gülmekten çizgi gibi kalırdı gözleri.

"Gerdanınızı açıkta bırakan elbiseler giyip, önüme hazineni serersen, bakar gözlerim Züleyha hanım."

Daldığım deryadan Asilin sesiyle çıktım yine. Ettiği lafa da kıkırdadım.

"Aman kapatınca bakmıyon sanki."

"O zaman da kayboldular mı Allah muhafaza diye bakmak gerekiyor."

Güldüm dediğine. Ev halkı da girdi tek tek odaya.

"Günaydın yenge, abi, Nazlı kız."

"Günaydın halası. Birgül inmedi mi?"

"Geliyor yenge, eniştem aramıştı."

Bu on güne iyi bişeyler daha sığdı. Birgül anası yokken insan gibi sohbet etmeye başladı benle. Üstelik Asil'in aldığı telefonu öğrenmeme bile yardım etti. Zaten kolaydı canım, çocuk işiydi.
Mesaj bile yazabiliyodum artık. İki kere de gizli saklı Semiha teyzelere gitti. Anasına belli etmeyecekler diye göbekleri çatladı. Duysa ne yapabilirdi sanki emme şerden korkuları bu hale getirmişti bunları.

Herkes masaya gelip kurulunca en sona halam geldi. Beti benzi hiç hoşuma gitmedi. Rengi çok solgundu sanki. Gözlerinin altı kararmış, saçlarının ışıltısı bile azalmıştı.

"Hala... Hasta mısın? Niye öyle duruyon?"

Durgun gözleri bana değince azıcık parladı ama yok! Bu benim halamın bana gülüşü değildi. Bişeye mi üzüldü ki? Yalnızken yakalamayı aklıma düşürdüm. İçime çöken sıkıntı yayıldı iyice.

"Yok kızım iyiyim. Az halsizlik var, geçer birazdan."

"Hala!"

"İyiyim diyorum Asil. Ne evhamlısınız canım. Uykumu alamadım galiba. Akşam kahve içmek yaramıyor hiç."

Sessiz sakin yedik kahvaltımızı. Gözümün altından halamı izledim durdum. Vardı bi şey. Çok solgundu yüzü. Acaba babam aklına düştü de ondan mı bütün gece uyumadı, böyle kötüledi diye içim içimi yedi. Asil ayaklanınca o da ayaklandı. Kapıya beraber yürürken gözümüzün önünde yığılıp kalınca kanım çekildi sanki.

"Hala!!!!"

Attığım çığlığı öte tarafta kalan evler bile duymuştur belki. Aklıma mukayyet olacak kadar bile can kalmadı damarlarımda. Ne ara evden çıktık, ne ara hastaneye geldik hiç hatırlamıyom. Canım çıkarcasına ağlayışımı biliyom bi. Halamı sedyeye alıp bi yere götürdüler. Bize de bekleyin dediler. Asil kollarını titreyen vücuduma sarmış sakinleştirmeye çalışıyodu beni.