Cem'in Oğlu

62- Rahim

Sopa, bir çeşit mızraktı. Ucunda mavi bir alev vardı ve onu tutan kişi bir iskelet kadar zayıf olan, yaşlı bir adamdı. İncecik derinin örttüğü parmak kemiklerini sıkarak mızrağını kopya Ethem'in ayağından çıkardı ve onun yüzüne bakarak kısa bir ıslık daha çaldı.

Kopya Ethem aniden mavi alevle kaplandı ve saniyeler içerisinde yok oldu. Aras ve Burçak şaşkınlık içerisinde onu izlerken, başka bir noktada yine iskelet kadar zayıf, yaşlı bir kadın belirdi. Elindeki mızrağı kopyalardan birine doğru uzattı ve ucundan çıkan buhar ile adamı kaplayarak saniyeler içerisinde kurumasına neden oldu. Kopya Ethem, esen hafif bir rüzgarla parçalarına ayrıldı ve adete kum taneleri gibi yere döküldü.

"Bunlar da ne?" diye düşündü o sırada Ayhan. Kopya Ethemlerle savaşan beş tane yaşlı insan belirmişti. Hepsi de birer iskelet gibiydi. Sanki mezarlarından çıkıp gelmiş gibi bir halleri vardı ama o kadar güçlülerdi ki, üstüne sürdüğü arabayı paramparça hale getiren Ethem bile onlarla başa çıkmakta zorlanıyordu.

"BU KÖYDE BİZİM BİLMEDİĞİMİZ ÇOK FAZLA DEĞİŞİK ENERJİ VAR AYHAN. BU İNSANLAR DA ASLA ÖĞRENEMEYECEĞİN SIRLARDAN YALNIZCA BİRİ... TIPKI HALİSE GİBİ..."

Ayhan hayranlıkla yaşlı insanları izlerken, ilk defa zihninde duyduğu sesten rahatsız olmadı. O yaşlı insanlar, ellerinde tuttukları mızraklar ve mızrakların ucunda bulunan birbirinden farklı enerjiler hakkında daha fazla şey duymak istiyordu.

"MAALESEF HER ŞEY BİTTİĞİNDE, SEN DE DİĞER SIRADAN İNSANLAR GİBİ YAŞADIKLARINI UNUTACAKSIN AYHAN. BU ZOMBİ KILIKLILAR SONSUZA KADAR GÜÇLERİNİ ELLERİNDE BULUNDURACAKLAR VE BUNU HERKESTEN SAKLAYACAKLAR. SEN İSE SAHİP OLDUĞUN GÜCÜN HAZZINI SADECE KISA BİR SÜRE YAŞAYACAKSIN. SONRA O ZEVKİ BİLE HATIRLAMAYACAKSIN."

"Ben bunda kötü bir yan görmüyorum. Yaşadığım tüm bu saçmalığı unutmak, ödül gibi olacak benim için." Ayhan bunları söylüyordu ama Ethem onun içinden geçenleri çok iyi duyabiliyordu. Gücün zirvesindeydi genç adam. Üstelik onu kısmen de olsa kontrol edebiliyordu. Çılgınlığın esiri olmuyor, gücün kendini yok etmesinin önüne geçebiliyordu. Ethem onu etkilemek için ne yaparsa yapsın, Ayhan hiçbir şeyi umursamıyordu. Aklında sadece güç vardı. Onun verdiği yenilmezlik hissi... Herkesten farklı olma ve herkesten daha güçlü olma hissi... Ona ulaşmışken, ondan ayrı kalma fikri kanını donduruyordu Ayhan'ın. Güç, onu buradan yakalayarak tüketmeye ve bu sayede, Ayhan'ı tamamen ele geçirmeye çalışıyordu. Yine de karşı koymayı başararak, hissettiklerini değil de olması gerekenleri söyleyebiliyordu genç adam. Çünkü kuzeni, ilk ve tek aşkı Burçak, tehlike altındaydı. Onu yalnızca kendisinin koruyabileceğine inanıyordu ve bu sayede çılgınlığı bastırabiliyordu.

"ARAS ZATEN GÜÇSÜZ KALACAK AYHAN. OĞLU DOĞDUKTAN SONRA ARAS BİR HİÇ OLACAK. AMA SENİN BİR ŞANSIN VAR. ÇOCUK VE ARAS'İ YOK ETMEMİ SAĞLARSAN, SANA AİT OLAN GÜÇ DE SONSUZA KADAR SENİNLE OLACAK. AYRICA BURÇAK DA HAYATTA KALACAK VE SAHİP OLDUĞU GÜÇ SAYESİNDE, HER ZAMAN SAĞLIKLI OLACAK."

"Burçak..." diye düşündü Ayhan. Her zaman en büyük zaafı olan Burçak... Ona döndü ve çaresizce Aras'ın yanında durduğunu gördü. Karnı hatırladığında da büyük görünüyormuş gibi geldi. Sanki onlarca yıl öncesinde kalmış bir anı olan, bebeğin gerçek babası, merhum Aras'ı düşünmeye başladı. Burçak ile olan ilişkilerini... Aras aslında Ayhan'ın arkadaşıydı. Onu hem diğer arkadaşlarıyla hem de Burçak'la o tanıştırmıştı. İkisinin birlikte olacaklarını bilse, bunu asla yapmazdı!

Kuzenine aşık olmayı hiçbir zaman kendisi istememişti Ayhan. Babası ve annesi onu evlatlık alıp evlerine ilk getirdikleri an görmüştü Burçak'ı... Daha ufacıkken sevmişti onu. Deli dolu halini, kimseyi takmadan her zaman kafasının dikine gidişini... Kalbine söz geçiremiyordu Ayhan. Bunu fark eden herkes tarafından ayıplanmıştı ve hatta Burçak ile ortak arkadaşlarından bazıları tarafından dışlanmıştı bile ama Ayhan yine de vazgeçmemişti. Onu hiçbir zaman kuzen ya da diğerlerinin dediği gibi kardeş olarak görmemişti. Ve o Aras gelip....