Cem'in Oğlu

15- Buray

"İyi misin?" Aras aklına ilk geldiği anda Burçak'ın yanına koştu. Evin kapısından içeri girebiliyordu artık. Ömür oradan çıktığı anda bunu yapabileceğini anlamıştı.

"Abim!" diye haykırdı Burçak ama babası belinden yakaladığı için merdivenlerden yukarı koşamadı.

"Sakin ol." dedi Şenol. "Ona bir şey olmayacak." Hatırladığı ayrıntılara dayanarak söylüyordu bunu ama içi hiç rahat değildi. Başka şeyler de vardı zihninde canlanan. Ömür'ün etkilediği insanlara olanlar... Cem'in kaldığı ikilemler... Ölenler, ölse bile yaşamaya devam edenler... Ecel'in kendisine kurduğu o küçük ordu... Herkesin, fırtınada yıkılan ağaçlar nedeniyle öldüklerini sandığı o insanlar... Şenol dahil herkesin unuttuğu ama yavaş yavaş gün yüzüne çıkan o korkunç anılar...

"Bırak önce o gitsin." dedi Şenol sesi titreyerek. Burçak'ı koruması gerekiyordu. Herkesten çok o tehlike altındaydı ve Şenol, elinden hiçbir şey gelmeyeceğini bildiği için korkuyordu. "Önce Aras karşılaşsın abinle." diye devam etti ve kızına sıkıca sarıldı. Yapabileceği tek şey belki de bu kadardı.

Aras hızla merdivenlerden çıkarken, Şenol ve Burçak yavaşça onu takip ettiler. Üçüncü kata vardıklarında Buray'ı bir duvarın önünde yere çömelmiş olarak gördüler. Tırnaklarını arkasındaki duvara sürterek boyaları kaldırıyordu. Parmaklarından bazıları kan içinde kalmıştı ama yine de acı duymuyor gibi görünüyordu.

''Nesi var onun?'' diye sordu Burçak dehşet içinde. Babasının bir anlık şaşkınlığından yararlanarak elinden kurtuldu ve abisinin yanına koştu. Buray gözlerinin akları soluk griye çalmış bir şekilde kardeşine baktı. Sanki kendinde değildi. Tam Burçak'ı kolundan yakalayacağı sırada Aras araya girdi ve onu itti.

Buray, Aras ile temas ettiği anda acı içinde haykırdı ve dengesini kaybederek yere düştü. ''Onun etkisi altında.'' dedi Aras. Şenol'a döndü ve soru soran gözlerle baktı. Adam oğlundaki bu değişiklikten etkilenmiş gibi görünmüyordu.

''Buray'ın bu kadar kolay etkileneceğini sanmıyordum.'' diye açıklamaya başladı Şenol. Oğlunun yanına gitti ve karşısında çömelerek gözlerinin içine baktı. ''Hepsi düzelecek merak etme. Beni anladığını biliyorum. Yaptıklarına bir anlam veremiyorsun ve çok haklısın.'' Ona dokunmak istedi ama Buray hırçınlaşarak babasını itti. Oğlunun kanla kaplanmış parmaklarına bakarak derin bir nefes aldı. Mücadele ediyordu Buray. İçindeki öfkeye karşı koymaya çalışıyordu. Tırnaklarını koparırcasına duvara sürterek, içinden gelen o korkunç istekleri bastırmaya çalışıyordu. Şenol yavaşça ayağa kalktıktan sonra konuşmaya devam etti. ''Birkaç gün içerisinde bütün köyü etkileri altına alacaklar.'' Aras'a döndü ve gözlerinin içine baktı.

'Herkes sana karşı olacak. Etki altına alabildikleri herkes, Burçak'ı ölüme sürüklemeye çalışacaklar. Bunu yapabilmek için türlü yollar deneyecekler.'

''Buna asla izin vermeyeceğim.'' Dikkatle Şenol'u izliyordu Aras. "Asla!"

''Neye?'' diye sordu Burçak merakla. Kendisinin bilmediği ama babası ile Aras'ın bildiği bir şeyler olduğu çok belliydi. Endişeyle elini karnına götürdü ve ''Ona zarar verecekler, değil mi?'' diye sordu alacağı cevaptan korkarak. "Gidelim buradan! Bizi bulamayacağı bir yere kaçalım!"

Aras sadece baktı ona. Genç kadının gözlerindeki çaresizliği görebiliyordu. Ecel'den korkuyordu ve bunda çok haklıydı. Kendisi de korkuyordu. Onu nasıl yenebileceğini bilmiyordu Aras. Oraya gelmeden önce kendisine sonuna kadar güveniyordu ama Ecel'i gördüğü anda bu değişmişti. Onu yok etmek hiç kolay değildi. Daha doğrusu kimseye zarar vermeden yok etmenin bir yolu yoktu. Ondan kurtulmak için tek bir çare vardı. O köyde, onu tanıyan, bilen herkesi öldürmeliydi. Ecel'in var olduğunu bilen kimseyi hayatta bırakmamalıydı ama bunu yapması imkansızdı. Burçak vardı! Başka hiç kimse umurunda olmasa bile o vardı!