Cem'in Oğlu

55- Ethem

Burçak, o an Aras'ın da zor durumda olduğunu anladı ve hiç düşünmeden güce uzandı. Fedailerin ona temas eden elleri toprağa dönüşerek yere ufalandı. Elsiz, hatta kollarının yarısı yok olan fedailer, acı içinde haykırmaya başladılar. Genç kız ise etrafındakileri umursamadan Aras'a doğru gitti. Onu saran kuru dallara dokundu ve saniyesinde un ufak olmalarını sağladı. Ardından Aras'ı yanaklarından tutup göz yaşlarını sildi.

"Özür dilerim." dedi Aras.

Burçak gülümsedi. Güç ondan uzaklaşırken, karnındaki bebeğin hızla hareket ettiğini hissetti. Elinde olmayarak yüzünü buruşturdu ve hissettiği acıyı azaltmaya çalıştı. "Sanırım..." dedi ama cümlenin devamını getiremedi. Kasıklarına saplanan bir sancı yüzünden istemsizce çığlık attı.

"Hayır!" dedi Aras korkuyla. Tüm gücü etrafında topladı. Ecel'in kendilerine doğru koştuğunu görebiliyordu ama onu hiç umursamadı. Ellerini Burçak'ın karnına koydu ve gücünü ayaklarının altındaki toprağa yöneltti. Ecel gelene kadar, her ikisini de saran bir koza yapmaya başladı. Onun savaşmaya vakitleri yoktu. Hem kendilerini koruyabileceği hem de bebeğini baskılayabileceği yegane alanı yaratmak zorundaydı.

Ecel, yerde kıvranan fedailerin yanlarından geçti ama bir saniye bile onlara bakmadı. Tüm dikkati metrelerce uzaktaki bir noktadaydı. Aras'ın oluşturduğu topraktan kozanın yanına gelince durdu ve hızla soyundu. Üzerindeki tüm kıyafetleri çıkarttıktan sonra, sırtını kozaya dayadı. Gözlerini kapadı ve derin bir nefes aldı.

Aniden Ecel'in bedeni morarmaya başladı. Kapalı göz kapaklarının altındaki gözleri sürekli hareket ediyordu ama adam hiç sesini çıkarmıyordu. Bedeninde yaralar açılırken dahi umursamıyordu. İçindeki enerjiyi Aras'ın oluşturduğu koza ile birleştirmeye çalışıyordu ve bu olurken, tüm bedeni çürüyordu. Derisinde yaralar açılıyor, kemikleri ortaya çıkıyordu.

Çenesinin altından ve karnından bir parça deri yere düştüğünde, Ecel gözlerini açtı. Göz kapakları da aniden çürüyerek düştü ve yıllardır toprağın altındaymış gibi görünmeye başladı. "Buna izin vermeyeceğim." diye fısıldadı kalan dokuları ile ve sırtını Aras'ın oluşturduğu kozadan çekti. Burçak ve bebeği umurunda bile değildi. Başında çok daha büyük bir dert vardı artık. Ondan bir an önce kurtulabilmek için her şeyi feda edebileceği bir dert...

Ecel'in her hareketinde, kemiklerinin üzerini kaplayan çürük etlerden bir parça yere düşüyordu. Ecel'in bakışları ise hâlâ aynı noktadaydı. Metrelerce uzakta, Şenol ve Ömür'ün karşı karşıya olduğu yerde. Biri ellerini açmış sürekli dua ediyordu ve diğeri de üzerinde oluşan alevlerden kurtulmak için kendini yerden yere atıyordu.

O kutsal sözler karşısında yapabileceği hiçbir şey yoktu Ömür'ün. Şenol, kendi dünyalarına ait olmayan o kadını nasıl göndereceğini çok iyi biliyordu artık. Onu getiren termal suyunu bedeninde sürebileceği her yere sürmüştü ve en sonunda da bir yudum alarak dua etmeye başlamıştı. Sesini çıkarmasına gerek bile yoktu. Ellerini açarak, sözleri sadece zihninden geçirmesi bile bedenindeki tüm termal su taneciklerini harekete geçiriyordu ve onlar da, kendilerinde oluşan bu kutsal hareketliliği oraya ait olmayan en güçlü şeye yönlendiriyorlardı. Ömür'e...

Ecel'i korkutan ve tüm gücünü açığa çıkararak Aras'a karşı savunmasız bırakan bunların hiçbiri değildi. Termal su onu güçsüzleştirirdi ama öldüremezdi. Ömür'e ne olacağı ise umurunda bile değildi. Onu tek korkutan Ethem'di! Komiser onlara doğru gidiyordu ve onu engellemezse, kendi sonunun çok yakın olduğunu biliyordu.

Komiser, arkasını dönüp Aras ve Burçak'ı kontrol ettikten sonra koşmaya başladı. İkisi de görünürde yoktu ama o kozanın ne olduğunu çok iyi biliyordu. Ecel ise tam bir ucubeye dönüşmüştü. Yavaşça yürüyordu ve dikkatle kendisine bakıyordu. Komiser koşarken sürekli onu kontrol etti. Zavallı adam tam bir yaratık haline gelmişti. Onun hak ettiği görüntü tam olarak buydu ve Ethem onu öyle gördüğü için gülümsemesine engel olamıyordu. Elinde olmadan Fatih'in gücüne uzandı ama tam kendisine doğru çekecekken başında dayanılmaz bir acı hissetti.