මා හදෙහි සිත්රු (TK)

39 කොටස

"අත්තම්මා කියන්න ඔය දිව නැමෙන්නේ නැද්ද බොල?"

ලොකු මැණිකෙගේ වචන නිසා මගේ මුවග රැදුනේ සමච්චල් හිනාවක්..ඒ හිනාව වෙන කාටවත් නෙවෙයි මන් මටම දුන්න හිනාවක්..
ඒ මොකද කිව්වොත් මගේ වටේ හිටපු හැමෝම ඒ ඇත්ත දැනන් ඉදලා ඒත් නොදන්නවා වගේ හැසිරුනා..ඉතින් මම විශ්වාස කරපු අයම මට එච්චර ලොකු දෙයක් හන්ගද්දි මම හිනාවෙන්නද ඕන අඩන්නද ඕන කියලා මටම හිතාගන්න බැරිවුනා

"මගේ දිව නැමෙන්නේ නෑ නෙවෙයි ලොකු මැණිකේ මේ මගේ කටට හුරු විදිය හුරු කරපු විදිය...ඉතින් මම කොහොමද මැරිලා ඉපදුනා වගේ එකපාරට වෙනස් වෙන්නේ?"

මගේ වචන නිසා බලන් ඉද්දි ලොකු මැණිකේගේ මුහුණේ තිබ්බ හිනාව මැකිලා ගිහින් ඒ මුහුණේ හැගීම් වෙනස් වුනා...මගේ වචන රිදෙනවා ඇති ඒත් ඊට වඩා මට රිදෙනවා..

"මට කරන්න දෙයක් තිබ්බේ නෑ සුදු පුතේ ලොකු හාමුගේ වචනෙට පිටින් යන්න හයියක් මට තිබුනේ නෑ.."

"වුනදේ වුනා..මට අතීතය හාරඅවුස්සන්න ඕන කමක් නෑ ලොකු මැණිකේ මම කියලා යන්න ආවේ අම්මගේ බඩේ ලේ කැටියක් වෙලා උන්න කාලේ මාව සූරියබන්ඩාර ලේ කියලා පිලිනොගෙන ප්‍රතික්ෂේප කරපු විදියටම මේ සූරියබන්ඩාර වලව්ව අනාගතේ දවසක මමත් ප්‍රතික්ෂේප කරන්න දෙපාරක් හිතන්නේ නෑ කියන්නයි...
මොනදේ සිද්ද වුනත් මගේ ජීවිතේ නැති කරන්න නොදි මගේ පන රැක්කට ලොකු මැණිකෙට පින් ඒ විතරක් නෙවෙයි මෙච්චර කල් මොන හේතුවක් මත වුනත් වෙනස්කමක් නොකර මාව බලාගත්තටත් බොහොම පින්..
මම ආයේ කවදාකවත් මේ වලව්වට පයගහන්න හිතන්නෙවත් නෑ..ලොකු මැණිකේ පරිස්සමෙන් ඉන්න..ලොකු මැණිකෙට ඕන වුනත් මට අයිතියක් නෑ අත්තම්මා කියලා කතා කරන්න..දළදා සමිදු පිහිටයි..මම යනවා"

ලොකු මැණිකේ තව වචනයක්වත් කියනකල් එතන නොයිද ලොකු මැණෙකට වැදපු මම කෙලින්ම ස්ටේෂන් එකට ආවා...ඇවිත් විනාඩි දෙක තුනක් යද්දි කෝච්චිය ආපු නිසා තවත් වෙලා එහේ ඉදන් හිත රිදවගන්න ඕනකමක් තිබුනේ නෑ..පහුගිය දවස් ටිකටම හරි හැටි නින්දක් නැති නිසාමද කොහෙද කොටුවට එනකල්ම මම හිටියේ සැප නින්දක..