ကျုပ်က ပါရမီရှင် (Chapter 401-600)

Chapter 447

စာစဉ် 30 Chapter 447 မေ့မရသော အတွေ့အကြုံ

ထိုမတော်တဆမှု ဖြစ်ပြီး မကြာခင်မှာပင် လူတော်တော်များများက သူတို့၏ WeChat Moments ၌ သတင်းများ ပလူပျံလာသည်။

[မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ ဘယ်လိုလုပ် ဒီလိုကိစ္စမျိုး ဖြစ်ရတာလဲ၊ ဘေးကင်းကြပါစေလို့ ဆုတောင်းပေးပါတယ်]

[ကလေးတွေက ဖြူစင်ပါတယ်၊ ကောင်းကင်ဘုံရေ ကျေးဇူးပြုပြီး သူတို့ကို အသက်ရှင်ခွင့်ပေးပါ]

[ရွှတ် ရွှတ် ရွှတ်၊ ဒါက ရက်စက်လွန်းပါတယ်၊ မနက်ခင်းမှာ ဘာလို့ ဒီလိုကိစ္စမျိုးက အရင်ဆုံး ဖြစ်ရတာလဲ]

[ဒီလောကမှာ နတ်ဘုရား တစ်ပါးပါး ရှိတယ်ဆိုရင် ကျေးဇူးပြုပြီး သင့်ရဲ့ တန်ခိုးတွေ ပြပေးပါ]

[ဘေးကင်းကြပါစေလို့ ဆုတောင်းပေးပါတယ်]

[ဘေးကင်းကြပါစေလို့ ဆုတောင်းပေးပါတယ်]

...

တစ်ချိန်တည်းမှာပင် မြစ်အတွင်း၌ ဘတ်စ်ကားက လျင်မြန်စွာ မြုပ်နေ၏။

ဘတ်စ်ကားထဲမှ ခရီးသည်များသည် အပြင်ဘက်အား ဆောက်တည်ရာမရ ကြည့်နေကြသည်။ ပြတင်းပေါက် များနှင့် တံခါးများကို ကျပ်နေအောင် ပိတ်ထားသဖြင့် သူတို့အတွက် ထွက်ပြေးရန် မဖြစ်နိုင်ပါ။ မြစ်က အဆုံးမရှိသော ချောက်နက်တစ်ခုလိုပင်။ သူတို့ မြင်နေရသည့် တစ်ခုတည်းသော အရာမှာ အဆက်မပြတ် နစ်မြုပ်နေခြင်း ဖြစ်ပြီး သူတို့၏ သေဘေးနှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်းစီ ပို၍ နီးကပ်လာနေ၏။

ရှောင်ရွှယ်သည် ကျောင်းသူတစ်ဦး ဖြစ်သည်။ သူမသည် ပုံမှန်အတိုင်း ဘတ်စ်ကားဖြင့် ကျောင်းသို့ သွားခဲ့သည်။

ယနေ့မနက်၌ သူမနှင့် တစ်ခန်းတည်းမှ သူငယ်ချင်းနှင့် ဆုံခဲ့သဖြင့် သူမ အံ့ဩခဲ့ရသည်။ နှစ်ယောက်သား အတူတူ ထိုင်ပြီး စကားတပြောပြောနှင့် သူမတို့၏ ပုံနေသော အိမ်စာအကြောင်း ပြောဆိုလာကြသည်။

သို့သော် ကားအရှေ့ပိုင်း၌ တစ်ခုခု ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ တစ်စုံတစ်ယောက်က ယာဉ်မောင်းသူနှင့် စကားများနေပြီး ပဋိပက္ခက ပိုပို၍ ပြင်းထန်လာ၏။ ထို့နောက် ကားသည် အထိန်းအကွပ်မဲ့စွာ ယိမ်းယိုင်သွားသဖြင့် သူမတို့ ဘယ်ညာ ယိမ်း၍ လွင့်ထွက်ကုန်သည်။