DAWN'S POV:
Ngayong araw ang balik namin sa Kozushima, kung pwede lang pahabain pa ang oras...gusto ko pa siyang makasama ng gan'to katagal.
Pasado alas syete na ng umaga ako nagising and he's still sleeping. Mariin ko siyang pinagmasdan. I caressed his eyebrows and pointed nose.
I was about to touch his lips nang bigla niya namanng hinawakan ang kama'y ko't hinalikan.
“Good morning, Moonbeam.” aniya habang nakapikit pa rin.
“G-good morning..”
“B-bangon na tayo.”
Sa sobrang pagka-awkward ng nararamdaman ko'y balak ko na sanang bumangon nang bigla niya naman akong hinatak pabalik dahilan upang muli akong mapahiga sa tabi niya.
“ Let's cuddle.” aniya't niyakap ako ng mahigpit.
“ P-pero kagabi pa tayo magkayakap..”
“ Kagabi naman 'yon, iba naman ngayong araw.”
“ Bangon na.”
“ No.”
“ Hindi ka pa ba gutom?”
“ Not yet.”
“ Pwes ako, gutom na. Tumayo ka na riyan dahil ngayong hapon ang flight natin 'di ba?” kinuha ko ang cellphone ko't muling chineck ang oras.
“ Mag alas otso na ho, Mr. Takahashi kaya kailangan na nating mag-asikaso.”
“Okay..” malungkot niyang ani.
Hinalikan ko naman siya sa pisnge upang pambawi.
Subalit pagpunta ko sa kusina'y wala man lang ni isang stock ng pagkain ang natira. Sa sobrang pagkaabala namin kakabi'y nalimutan na rin naming bumili ng pagkain para sa agahan namin ngayon.
Papasok na sana ako sa kwarto subalit agad kong tinakpan ang aking mata at mabilis na umatras nang makita kong wala siyang suot na damit pantaas at tanging manipis lamang na pajamas ang suot niya pambaba.
“O-oh, sorry! Akala ko kasi nasa kusina ka na!”
“ W-wala na k-kasing stock. Nalimutan na rin nating bumili sa sobrang pagkalibang kagabi.”
“I'm done! Ako na lang ang bibili.”
“ Wait! Stop!” pagpipigil ko sakaniya.
“ With that pants?!"
“Yes. Why?”
“A-ano kasi...”
Pa'no ko ba sasabihin sakaniya?! Baka isipin niyang masyadong malikot ang mga mata ko?!
“ Moonbeam... Answer my question.”
“ A-ano...pumasok ka ng Cr, dali!”
“ What?! Why?!”
“ Basta! Pumasok ka na lang!”
“O-okay...then? What should I do next?”
“A-ano...Uhm... humarap ka sa salamin.”
“ Then?”
“ Tignan mo ang sarili mo mula ulo hanggang—"
“Oh sh*t!”
Napapikit na lamang ako nang marinig ko ang pagmura niya.
“H-hintayin na lang kita sa sala!” ani ko't naupo muna sa sofa habang hinihintay siya.
“ I-I'm done... Do I look presentable now?”
“M-much better.”
“ Let's go?”
YOU ARE READING
TANGLED STARS
Romance"Stars may collide, stars may die, but stars will never get tangled." Meet Hope Dorothea Dawn Villanueva, a 22-year-old Entrepreneur student and the Unica hija of her family. Her family spoils her with love, care, and support. She also has true frie...
