Pinagsoltada

15

KINABUKASAN, maagang lumakad sina Joan at Kyle para magtanong-tanong sa kaniyang mga kapitbahay.

Pagsakay ng kotse ay lumingon siya sa back seat na nanatiling bakante. Lumagpas sa mga upuan ang tingin niya at sumilip sa nalagpasan nilang daan mula sa bintana sa likuran.

Then, Joan eyed on Kyle. Nasa tabi niya ang lalaki, ang mismong nagmamaneho sa sasakyan.

She just could not help staring at him. He was charming, with looks that could put anyone at ease. Maybe because his gazes are soft. Maybe because his smiles are warm and demure.

Kyle looked neat and pleasant in his blue jeans and cerulean button-down shirt with sleeves folded in three-fourths. The clean cut of his hair cleared the way for his handsome face to show. His dark skin was gently kissed into a light brown by sun due to the nature of his job. His biceps and overall muscles weren’t as swollen as Señor Ernesto’s since his body type was more on the leaner side. Nevertheless, he looked firm.

Hard. Strong. Athletic.

He was not the pa-macho type yet for Joan, his tenderness and mild-mannered nature did not make him less of a man. Fuck old-school societal standards of what a man—or even a woman—is supposed to be.

Hindi naman tuod si Kyle. Panay din naman ang nakaw nito ng sulyap sa kaniya kaya hindi nakaligtas sa lalaki ang pagtitig niya rito.

“May gusto ka bang sabihin?” alanganin nitong ngiti.

Hindi yata ito nauubusan ng ngiti . . . para sa kaniya.

“Talaga bang tayong dalawa lang ang pupunta sa Nilabanan?” banggit ni Joan sa kung saan sila nakatira ng kaniyang Kuya Kobi. “Hindi ba mas magandang may kasama tayo? Para may tumutulong din sa atin sa pagtatanong-tanong.”

“Maaalarma ang mga tao kapag maraming taga-Hacienda Dela Fuente ang dumayo sa inyo, Joan,” anito. “Lalo na kapag marami tayong nagtanong-tanong sa kanila tungkol sa kapatid mo.”

Sa tingin niya, tama ang lalaki.

“Hanggang maaari, ayaw din kasi ni Señor Ernesto na ikonekta ng mga tao sa mga Dela Fuente ang pagkawala ng kapatid mo. Kapag lahat ng tauhan niya, nagkalat sa Nilabanan para magtanong-tanong, iisipin ng mga tao na masyadong interesado sa kapatid mo ang mga Dela Fuente. Kung ano-anong kuwento ang posibleng mabuo sa mga isip nila.”

“Tama ka riyan,” deretso niya ng upo sa wakas. “Lalo na si Aling Pearly.”

Inayos ni Joan ang seat belt dahil napunta na naman ito sa pagitan ng kaniyang mga dibdib. She carefully laid it straight across her chest. At the corner of her eye, she caught Kyle immediately look away. Tila nahiya ito sa nakita.

“Si Aling Pearly?” tanong ni Kyle nang maramdamang nakatingin siya rito.

“Oo. Si Aling Pearly. Siya ’yong may-ari no’ng tindahan sa amin.” Medyo nakaramdam siya ng inis sa naalala. Rumehistro iyon sa maamo niyang mukha. “Siya ’yong nagtsismis noon na ako ang dahilan kaya nagkasunog noon, na nakatulugan ko ang kandila.” Lumambot ang kaniyang ekspresyon. Tumamlay ang kaniyang boses. “Hindi naman siya nagsisinungaling pero . . . bakit kailangan pa niyang ipagsabi sa lahat ng tao ’yon?” Nasa harap ang kaniyang tingin, sa konkretong kalsadang kabilaang nababakuran ng mga puno’t halaman. “Wala namang nasaktan no’n. Kalahati ng bahay namin ni Kuya ang nasira at hindi nadamay ang mga kalapit na bahay!” Nilingon siya ni Kyle at hinayaan lang niyang masalo ng binata ang kaniyang pagkakatitig dito. “Simula noon, ang tingin na ng mga tao sa akin, walang-muwang sa mundo. ’Lagi kasi ako nakakulong sa bahay, ’tapos nakagagawa pa raw ako ng ganoong klase ng mga aksidente. Daig ko pa raw ang paslit sa sobrang kawalan ko ng ingat.” Nakatingin pa rin siya kay Kyle nang isinandal niya ang sariling ulo sa kinauupuan. “Pati pagdadamit ko, sinisi na nila. Iba makatingin sa akin ’yong apo niya. Hindi ako nakatiis kaya nakarinig talaga siya sa akin! ’Tapos, ano? Ako ang pinagalitan ni Aling Pearly kasi malaki na nga ang dibdib ko, nagsususuot pa raw ako ng mga sando. Kaya malalaking T-shirt na ang sinusuot ko mula no’n.” Then, her defeated voice lowered down. Tumagos kay Kyle ang kaniyang tingin dahil ang nakikita na lang niya ay ang imahe ng kaniyang nakaraan. “Pero kahit gano’n . . . kahit ako na ang nag-adjust . . . wala pa rin namang nagbago.”