Pinagsoltada

2

JOAN wore an oversized faded shirt. Hirap siyang makahinga sa higpit ng pagkakapulupot ng benda sa kaniyang dibdib sa ilalim ng suot na sports bra pero tiniis niya. Kailangan niya kasing magsuot nang ganoon araw-araw simula nang mag-dose anyos siya dahil sa ganoong kamurang edad ay nagsimula ang pagbabago sa kaniyang katawan.

Puberty instantly gave her menstruation and big breasts. At dahil sa kaniyang dibdib ay pinagtitinginan siya hanggang sa nabuo na rin ang insecurity sa kaniyang katawan. She began to feel ashamed of her big and early developed breasts. They made it hard for her to run. They made it hard for her to do simple things without being sexualized by the unwanted eyes and attention she was getting from everybody—some men who looked with malice, and some women who would complain and demand her to dress more decently.

Aanhin din ba niya ang malaking boobs kung nababastos naman siya? Aanhin niya ang mga ito kung napapaaway ang kaniyang Kuya Kobi kapag may mga lalaki na huma-harass sa kaniya? Kapag bumibiyahe sila sa malalayong lugar, pumupunta sa palengke o sa dalampasigan, at lumalakad sa karatig-bayan, napapaaway ang kuya niya sa mga malalaswa kung tumingin o sa mga nagpaparinig sa kaniya.

The oversized outfits made her look wider than her normal size, but the slimness of her arms revealed the truth about how the lack of proper meal made her slim. Walang pakialam si Joan kung hindi bagay sa kaniya ang suot, ang mahalaga ay hindi halata ang hulma ng bilugan niyang mga hinaharap. Besides, Joan believed that her beauty didn't depend on her breasts.

She loved her slim waist and thick ass figure where she was slightly pudgy around the lower waist because of her wide hips. She also had eyes that were so round and dark brown with thick lashes. Mapapansin lang na kulay brown at hindi itim ang kaniyang mga mata kapag nasisinagan ng araw. Her hair were swirls of messy springs of tiny corkscrew curls. Lagi niyang ipinupusod ang buhok kahit na laging may umaalpas na mga hibla nito mula sa tali. Those soft tendrils often chandeliered on the sides of her forehead and framed her delicate face.

Nakatitig na si Joan sa sariling repleksiyon, sinisiguradong balot na balot ang katawan ng suot na malaking T-shirt at maluwag sa binti na pantalon. Tsinelas lang ang sapin niya sa mga paa. Lagi silang nakatsinelas ni Kobi kahit sa loob ng kanilang bahay dahil masukal ang sahig dito. Wala itong tiles o linoleum, at hindi sementado o patag. Dating kubo ito na pinatibay ang bubong at mga dingding sa paglipas ng panahon. Iyon lang kasi ang kaya ng pera ng pamilya nila.

"Joan," ubo ni Kobi na biglang sumulpot sa kaniyang likuran. Daanan kasi papunta sa kahoy na lamesa ng pinag-isang sala at kusina ang kinalalagyan ng lumang body-sized mirror.

Sinundan niya ng tingin ang kapatid. Magulo ang makapal na itim at maliit na pagkakakulot ng buhok nito dahil bagong gising. Tuluyang naging hukot ang postura nito dahil sa sobrang pagbabanat ng buto mula pagkabata. Halatang-halata pa ang pagiging hukot nito dahil bukod sa payat ang pangangatawan ay matangkad din itong lalaki.

Umupo sa mahabang bangko si Kobi, "Nasabi mo na ba kay Mang Ismael?"

Umubo pa ito. Then she heard Kobi clear his throat.

Joan cringed a bit at how she looked, so she focused on adjusting her T-shirt a little by tugging it down. Sinagot niya ang kapatid, "Oo naman. Nasabihan ko na."

Tumango-tango ito. Kumilos na rin ang mga kamay ni Kobi para isa-isahin ang pagtanggal sa mga takip sa pinggan na pinaglagyan niya ng tirang ulam at kanin para dito. Pagkatapos, sinalinan ni Kobi ang sarili ng tubig sa baso mula sa plastik na pitsel. "Nasabihan mo na pala, bakit ayos na ayos ka riyan? Saan ka pupunta?"