Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

7-"Karınca misali"

İyi okumalar ☺☺☺

Yine bir sonbahar günü.
Yine soğuk bir hava.
Yine bomboş sokaklar.
Ve yine umutları yok olmuş ben.

Ecrin abisinin durmadan aynı lafları söylemesinden bıkmış bir şekilde iç çekti.
Abisi ne söylese de Ecrin biliyordu Sena'nın kötü bir insan olmadığını.
Rengi solmuş kahve gözlerinin içine baktığı zaman anlamıştı çaresizliğini, acılarını,ne kadar yardım ihtiyacı olduğunu.
Ecrin anlıyordu ama Melih anlamak istemiyordu.
Genc kız abisinin yanından geçip,merdivenlerden çıkmaya başladı.
İçinden dualar ediyordu seslerini duymaması için.
Kapıyı açınca anlamıştı kız çoktan duymuştu konuşmalarını ve çıkıb gitmişti.
Merdivenlerden kızgınlıkla inib,abisinin oturduğu odaya girdi.

"Abi yaptığını beğendinmi?
Senin yüzünden kız gitti."

Melih soğuk sesiyle konuşmaya başladı "İyi olmuş kendisi akıl edip gitmiş."

"Melih sana söyleğecek lafım yok.
Yazık sana ,sen ne zaman böyle önyargılı oldun?"

"Ecrin bak kalbini kırmak istemiyorum."

"Merak etme kalbim çoktan kırıldı.
Senden sadece kararıma saygı duymanı bekliyordum."

Ecrin abisinin cevabını beklemeden evden çıktı.Sena'nın nereye gide bileceğiyle ilgili hiç bir fikri yoktu.
Bildiği tek şey vardı onu en kısa zamanda bulmalıydı.
Yine kriz geçirirse,ya bu defa bir şey olursa.
Onun vebalin almak istemiyordu.

Ecrin kendisi de bilmiyordu kaç saat olduğunu Sena'nı arıyordu.
Aklına gelecek tüm yerlere bakmıştı.
Ama yoktu,ne kendisi vardı,ne de küçük bir ipucu.
Yağmurun başlaması genc kızı daha da tedirgin etti.
Gidecek yerinin olmadığını söylemişti Sena bu yağmurda,geceyi nerede nasıl geçirir.
Ecrin adımlarını daha hızlandırdı ve içinden dua etmeğe başladı.

"Allah'ım sen yardım et Sena'yı bulayım.Başına bir şey gelmesin."

Sena

Benim kime zararım var?Şimdiye kadar herkes bana öyle davrandı ki sanki katilmişim ve onları öldürecekmişim.
Ben yalnızca birinin yardım etmesini istedim.
Benim yanımda olmalarını,yalnızlığımı biraz olsun azaltmalarını istedim.
Çok mu şey istedim?
Galiba çok şey istemişim.

Niye üzülüyorsun?Böyle olacağını bilmeliydin.
Kim ister senin gibi birinin etrafında olmasını?
O adam da haklı kardeşini korumak istiyor.
Aslında buraya gelmeyi kabul etmemeliydim.
Bu kadar umut beslemem başlı başına hataydı.
Sen kimsin ki?
Mutlu olmak senin hakkın mı?
Senin hakkın biliyormusun ne?
Mutsuzluk, keder,göz yaşı.
Kendi bataklığında yaşamak ve boğulacağın günü beklemek, o gün geldiğinde arkanda senin için üzülecek birini bırakmadan gözlerini bu dünyaya kapatmak.

Sena senin hayatın işte bu.
Ne yapsanda değişmeyecek.
Hayat sana bir şansı daha vermeyecek.

Yine bilmediğim sokakta,yönümün nereye olduğunu bilmeden yürüyorum.
Yağmurdan nasibini almış saçlarımı yüzümden çekip, nerede olduğumu anlamak için kafamı kaldırdım.
Bu sokağı hiç hatırlamıyorum.Nereye gelmiştim böyle?
Etrafta bir sürü insan vardı.
Herkes bir yere koşturuyordu.
Nereye koştuklarını görünce içim tuhaf oldu.
Herkes camiye koşuyordu.
Ben onları öylece izlerken etrafı dolduran o güzel ses duyuldu.

Allahu Ekber.
Allahu Ekber...

Böyle güzel bir ses mi olur?
Kalbimi sanki,bir ferahlık geldi.
Sanki üzerimdeki yük azaldı.
Bu ses...
Tarif edilmeyecek kadar güzel, şimdiye kadar duymadığım, belki de duysamda hatırlamadığım ses.