Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

50-"Eski güzel günler"

İyi okumalar...

Sena

Hastaneden eve gelmiştik çok şükür ama değişen pek bir şey yoktu.Yine yatıyordum,oturmama bile izin yoktu.Her seferinde yerimden kalkmak istediğimde Ecrin ya Nuray Abla ya da İnci izin vermeyip parmak salıyordular bana.Bu parmak salamayı da Beyza'dan öğrenmiştiler.Şimdi de aynı şeyi tekrar yapıyordu İnci.

İnci baş parmağının gözümün önünde salayarak "Kalkmana izin vereceğimi düşünüyorsan çok yanılıyorsun küçük hanım." dedi.

"En azından birkaç adım atsam.Bak yatmaktan hasta olacağım."dedim sitemli çıkan sesimle.

"Yok yok bir şey olmaz.Sen konuşmayı bırakta uyu."

Tam iyleşmediğimi ben de biliyorum.Zaten yaralarım her seferinde hatırlatıyorlar bu gerçeği.Eskisi kadar ağrım olmasa da yine de ağrım oluyordu.Galiba bir sürede devam edecekti bu durum.Elhamdülillah iyleşiyordum,o adam yakaladı,Nuray Abla eskisinden daha iyi hatta gülüyor da ara sıra.Her şey yavaş yavaş yoluna giriyordu sanki.

"Uyusana kız." deyip üzerimdeki örtüyü düzeltmişti İnci.

Uyumak istemiyordum.Her sefer uyuduğumda kabusla uyanıyorum.Hiçkimseye söylemiyordum zaten üzülüyorlar bir de bu yüzden üzülmesinler.

"İnci böyle iyiyim ben."

"Ama Sena böyle neden yapıyorsun?"

"Sena yine mi söz dinlemiyorsun sen?" dedi Ecrin elinde tepsiyle salona girerken.

Yatmaktan sıkılmıştım.Zaten kaç gün olmuştu eve geleli yatıyordum.Sadece namaz kılmak için kalkıyordum yataktan.Ecrin,İnci,Nuray Abla tüm günü benimle ilgileniyor.Ben ilgiye alışık değildim ki...
Unutmuştum ilgi görmeyi...
Şimdi nedendir kendimi kötü hissediyordum.

Koltuktan doğrulub üzerimdeki örtünü kaldırıp ayağa kalkmaya çalıştım.

"Sena! Ne yapıyorsun." Ecrin elindeki tepsiyi masaya koyup yanıma geldi,engel olsa da ayağa kalkmıştım.

Boğulacak gibi oluyordum evin içinde.Dışarı çıkıp hava almak istiyordum bir nebze rahatlamak için.

"Ecrin biraz bahçeye çıksam iyi olacak."

"Sena..."

"Ecrin iyiyim ben.Sadece biraz hava almak istiyorum."

"Bak bahçeye çık ama ben de geliyorum."

"Yok canım İnci'yle çıkarız.Sen çok yoruldun dinlen."

"Ben hata yaptım seni hastaneden eve getirmekle.Orda en azından Hasan Bey'in sözün dinliyordun."

"Ecrin evde boğulacak gibi oluyorum."

Öyle deyince elini alnıma koydu.Eli çok soğuk gelmişti bana.

"Ateşin var.Neden böyle oldu ki?Gel uzan şöyle.Ya da dur hastaneye gidelim."

Kolundan tuttup "Ecrin ben bu kadar ilgiye alışık değilim.Yapmayın böyle.Kötü oluyorum."

"O ne demek kardeşim...Asıl seni böyle görünce kötü oluyorum.Bak sen benim olmayan kız kardeşimsin."

"Ben..."deyip sarılmıştım Ecrin'e.Yaralarım acısa da boş verdim acıyı.

Ağlamaya başladığımın farkında bile değildim.Şimdi hiçbir şey yapmayıp ağlamak geliyordu içimden.

"Şiişt ağlama bak biz burdayız."

Kapı çalana kadar öyle kalmıştık ara sıra Ecrin bir şeyler söylüyor ben de kafamı salıyordum.
Nuray Abla gelmişti.Beni öyle görünce haliyle şaşırmış tedirgin olmuştu.