Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

36-"Hüzün"

İyi okumalar...

Zamanlardan hüzün vakti...
Mevsimlerden hüzün mevsimi...
Hüznü yaşıyordu bir anne kalbi...
Ve hüzün annenin kalbinde taht kurmuştu...Son nefesini verene kadarda hüznün tahtı sarsılmayacaktı...

Sena

Nuray Abla bağırıyordu ama benim yaptığım tek şey sarılmaktı.Acısının birazının bana geçmesini istedim hem de çok.Zaten alışmıştım acı çekmeye.Olmuyordu işte hiçbir şey yapamıyorum bir annenin feryadı hastanenin kolidorunu inletirken ben sadece ağlıyordum.Teselli edecek bir kelime bulmaya çalışıyordum karanlık zihnimin boş sokaklarında ama bulamıyordum.Bulsam bile kelimeleri telaffuz edecek gücüm yoktu.Bir annenin evlat acısını hafifleten bir kelime var mıydı sanki?

Doktor içerden çıkınca Nuray Abla'yla ayaklanmıştık.Tek duymak istediğimiz şeyi duyamamıştı kulaklarımız.Kulaklarımızda yankılan tek şey doktorun "başınız sağolsun." cümlesiydi.
Nuray Abla öyle bağırdığı ki titremeye başladım. Durduğum yere çökmüştüm Nuray Abla da.Sadece bağırıyordu.Bir an ayağa kalktı şok geçiriyordu galiba yanıma gelip beni ayağa kaldırdı.

"Benim kızım yaşıyor.Doktor yalan söylüyor.Yalan söylüyor.Yalan söylüyor." dedi gülmeye başladı.

"Abla."Zorla çıkmıştı ağzımdan.

"Abla ne olur kendine gel."

Tuttuğum elini geri çekti.

"Ben...ben kendindeyim.Görmüyorsun doktor yalan söyülüyor!O ölmedi."

"Abla..."

"Yoksa sende mi ona inanıyorsun?"

"Leyla ölmedi.O beni bırakmaz annesini bırakmaz."

Sonunda hemşireler gelmişti.Zaten biraz sonra da Nuray Abla da bayılmıştı.

Sırtımı duvara yaslamış yerde oturuyordum.Ne zamandı böyleydim bilmiyordum.Hemşireler birkaç kez gelmiş ayağa kaldırmaya çalışsalar da izin vermemiştim.

Ben suçluydum evet evet suçluydum.Ben ona yardım edemedim sadece konuştum.Tutamadım ellerinden.Ecrin benim elimden sımsıkı tuttuğu gibi  ben de tutmalıydım ellerinden.Ben ne yaptım sadece yanlış yaptığını söyledim.Suçluydum hem de çok.Şimdi ağlamam bir şeyi değiştirir miydi? Neyi değiştirebilirdi ki?Hiçbir şeyi.Ellimden gelen her şeyi yapmış olsaydım eğer böyle olmazdı belki de.En azından şimdi vicdan azabı çekmezdim.

Kendimi suçlamaktan vazgeçmiyordum.
Suçluydum işte suçlu.Şimdi ağlasam ne fayda ölen geri gelir mi? Bir annenin evlat acısı diner mi?Dinmez!
Ama aklıma bir şey geliyor.Her şeyin hayırlısın Rabb'im bilir.Biz olanları sorgulayamayız.Herkes kaderinde olanı yaşar.Kaderden bir adım öteye ve ya geriye geçmek olmuyor ve ecel denilen bir şey var.Leyla'nın da eceli gelmişti.Bunları biliyorum ama yine de suçluluk duyuyorum...

Allah'ım sen yardım et.
Senden başka yardım isteyecek hiçkimsemiz yok sen aciz kullarına yardım et.

Çöktüyüm yerden kalkınca başım dönmeye başlamıştı duvardan destek alıp kendime gelmeye çalıştım.

Koridorda yürümeye başladım ara ara gözlerim kararıyordu.Onu boş vermiştim, bir an önce Nuray Abla'nı bulmam gerekiyordu.Ayaklarımın takati kalmamıştı yorgun vücudumu taşımaya.Bir kaç adım attıktan sonra gözlerimin önüne karanlık çöktü ayaklarım altından yer kaçmaya başladı.Yere düşdüğümü kolumda hissetiğim acıyla anlamıştım gerisi bilinmezlikti.

Burnuma dolan aşırı stirel kokuyla gözlerimi açtım.Yanı başımda birisi vardı ama kim olduğunu seçemiyordum.Her taraf bulanıktı gözlerimi kapatıp açtım.