Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

48-"İyi haber"

İyi okumalar...

Ecrin

Yine camdan Sena'ya baktım.Aynıydı yine durumu.Koca 1 ay geçmişti ama aynıydı.Kimlerese uzun süre gibi gelmeye bilirdi ama benim için çok uzun bir süre gibi geldi.Şimdiye kadar çoktan uyanması gerektiğini söylyordu doktor.Benzer şeyleri Melih'te söylüyordu.

Sena...Bir gün daha geçti...Açmadın gözlerini...Biliyor musun kim ne derse desin senin bir gün gözlerini açacağına inanıyorum.İnşAllah ayağa kalkacaksın bak o zaman seni yine azarlayacam.Bu kadar tenbel olduğun için...Bak o zaman benim koca çenemden kurtalamayacaksın.Akan bir damla göz yaşımı silip burnumu çektim.Zaten yazın bu sıcağında şifayı kapmışım.
Sıkılmadın mı hiç uyumaktan? Sena...Ben korkuyorum...Bir gün hastaneye geldiğimde kötü bir haber alacağım için...
Biliyormusun geçen sefer kanaman yine başlamış zor durdurmuşlar.Ben çok sonra öğrendim.Abim üzülmemem için söylememiş.Bir seferde kalbin durmuş...Ben onu da çok sonra öğrendim...Öğrendiğim zaman titreme tuttu korkudan.Seni yaşadığını,nefes aldığını biliyordum.Ama o korku var ya...Kardeşini kaybetme korkusu...Çok zor ya...Çok zor...
Aç gözlerini artık.Bak ağlamıyorum artık dua ediyorum sadece.Tanıdığım herkese senin için dua etmelerini söyledim.Allah razı olsun kabul etti hepsi.Bak ben burdayım.Akşam el mecbur gitsem de kalbim burda bil.Nuray Hanım da çok üzülüyor hele Beyza.Doğru düzgün yemek yemiyor bile huysuzluk yapıyor.Çok mu konuştum yine? Ama ne yapayım...Konuşmak isteyipte konuşamadığım o kadar şey var ki.

Biraz daha orada durup koridordaki sandalyelerden birine geçip oturdum.İçeriye girmedim çünkü sabah okula gitmeden önce hastaneye geldiğimde içeriye girmiştim.Zaten pek izin vermiyordular.
Okula da mecbur olmasam gitmezdim ama sınavlar başlamıştı hatta bitmek üzreydi.Kafamı toparlayıp sınavlara çalışmak zorundaydım.Melih beni yine burda görürse kızacaktı.Ama ne yapayım Sena öylece yatarken evde oturamam ben.Zaten akşam eve gidiyordum.
Kafamı duvara yaslayıp gözlerimi kapattım.Yorgun olduğumu şimdi farkettim.Doğru düzgün uyuduğumu söyleyemem.Uyuduğum zamanlarda da en ufak sesle uykudan uyanıyordum.Halbuki ben uyurken top atsalar uyanmayan insanlardandım.Gözlerimi tekrar açıp kapattım.Biraz böyle kalırsam iyi olacaktı.
Sesler duyuyordum.Ama göz kapaklarım inatla açılmak istemiyordular.İlk önce onları boş verdim ama sonra duyduklarımla gözlerimi açıp bir hışımla ayağa kalktım.Konuşan iki hemşireydi.

"Yoğun bakımda yatan kız var ya."

"Var ne olmuş."

"Valla yakınlarına acıyorum.Kız bundan sonra uyanmaz.Ama onlar umutların yitirmiyor."

"Öyle söyleme."

"Doğru.Zaten birkaç gün sonra fişini çekerler."

"Buket o ne demek.Öyle şey olmaz."

"Neden olmasın.Kulaklarımla duydum.Hasan Beyle Melih Bey konuşurken duydum geçen sefer."

Sinirle kızın kolundan tuttum.Bu yaptığıma şaşırmış olmalı ki bir şey söylemeyip gözlerimin içine baktı.Nasıl olurdu abim böyle şey düşünürdü?
Hele hemşirenin söyledikleri sanki bir insan canında konuşmuyor başka bir şeydeb konuşuyor.Bir de hemşire olacak.

"Ne söylediğinin farkında mısın sen?"

"Ben doğruyu söylüyorum.İsterseniz doktora sorun."

"İnşAllah o iyleşecek duydun mu!İnşAllah iyleşecek."

Kolunu bırakıp yürümeye başladım.Melih'i bulmam gerekiyordu.Böyle bir şeyi gerçekten düşünmüş olamaz.Allah'ım sen aklımı koru.Odaların numaralarına bakıyor bir yandan da hızlı hızlı yürüyordum.Yanlış katta olduğumu anladığımda merdivenlerle üst katta çıktım.Melih'in odasının önüne gekdiğim de kapıyı çalmadan kapıyı açıp içeriye girdim.Ama Melih namaz kılıyordu.
Namazını kılmasını bekledim.O da selam verdikten sonra ayağa kalktı.