Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

62-"Kalbim kırık"

İyi okumalar...

aylinaliyeva22 bölüm senin için.İnşaAllah beğeneceğin bir bölüm olur...

Sena

Tekrar çalan telefonumla kendime geldiğimde kendimi sorgulamayı bir kenara bırakmıştım.Temeli değildi sadece birkaç saniyelik bir şeydi.

"Cesaretin yok değil mi! Sen de biliyorsun doğru söylediğimi.Sadece inanmak istemiyorsun."

Telefonun kenarındaki tuşa basınca kararan telefon ekranıyla başımı kaldırdım ama yüzüne bakmadım.Tiksindirici gülümsemesi yüzündeydi hâlâ.

Söylediklerine inanmıyordum.Ama yine de içime düşen şüphe!
İşte inanmasam da beni karmaşık bir durumun içine sürüklüyordu.Ve sanırım ilk kez böyle bir duruma düşüyordum.
Aklımda kaç soru belirmişti sahi? Kaç tanesine cevap bulacaktım? Birine mi? üçüne mi? Yoksa cevapsız mı kalacaktı.

"Seninle evlendiği gün benden özür diledi biliyor musun!"

Her kelimeyi ayrı bir vurguyla söylemişti ve her kelime bir bıçak olmuş kalbime saplanmıştı.

"Doğru söylüyorum..."

"Sen hastasın."

Yapmazdı...
Benim tanıdığım adam yapmazdı.Evet evet...
Onca zaman sonra tekrar kırılmıştı kalbim.Ama bu kez bir başka kırılmıştı.

"Hani nikah günü geç gelmişti
ya..."

"Yeter Defne!"

O günü hatırlıyorum...Ama bana hastanede olduğunu söylemişti.Yalan söylemezdi değil mi! Günah olduğunu bilmiyordu mu? Ya ben? Ben mutluydum...
Dedemle anneannemle mutluydum ben.Bu şehirden uzakken mutluydum.

Titriyor muydum ben? Gerçekten titriyordum.

"Şimdi koca bir yalan üzerine kurulu evliliğinde sana mutluluklar dilerim..."

Gitmek istediğinde bu sefer ben engel oldum.

"Yalan söylüyorsun." dedim.

Yüzüne düşmüş saçlarını eliyle kenara ittirirken alaycı bir gülümsemeyi de yüzüne misafir etti.

"Ama ben yalan söylemiyorum.Neyse benim gitmem gerekiyor artık gerçeği de..."

"Gerçek değil,kafanda kurguladığın yalanlar."

"Kurgu değil...Annesine inat olsun diye evlendi seninle.Sırf bu yüzden..."

Bir mimiği kımırdamadan yüzüme son kez bakıp yanımdan geçip gitti Arkasından gidebilirdim ama gitmedim.Birkaç kelime daha duymaya halim yoktu hele hele kelimelerim bana ihanet etmiş benden kaçarken yapamıyordum.Defne gözden kaybolana kadar öylece baktım arkasından.Bugün bir gariplik vardı,tıklım tıklım dolu olan sokak bomboştu,tek tek insan göze çarpıyordu ve ben bunu yeni farkediyordum.İlk önce hiçbir şey olmamış gibi davranmaya başladım.Bir adım atabildim sadece.Hiçbir şey olmamış gibi davranamıyordum.Söylediklerin yalan olduğunu bile bile yok sayamıyorum.Zihnimden söküp atamıyorum,karmaşık düşüncelerimi çözemiyorum.

Rüzgar başörtümün uclarını havalandırırken elim tekrar başörtüme gitti,son bir adım attıp durduğumda başımı kaldırdım.Karşımda ihtişamıyla yükselen binayla nereye geldiğimi yeni anlıyorumdum.Farkında olmadan hastaneye gelmiştim.Beyaz bina ne kadar beyaz olsa da görünmez siyah bir örtüyle kaplıydı.Acının siyah örtüsüyle...

Arkaya doğru atamadığım bir adımı öne doğru atmıştım.Ani kararlar veriyordum uzun zaman sonra.Ani kararlar,ani hareketler ve aniden düşdüğüm duygu karmaşası...