Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

Bonus bölüm~Hüzün denizi

İyi okumalar...

Final'den önceki son bölüm...

Gülfem Hanım zar zor kurduğu cümlelerinin ardından bir enkaz bıraktığını bilmiyordu.Anlatıklarıyla sanki aynı şeyleri yaşamış gibiydi.Bozuk olan piskolojisi daha bir sarsılmıştı şimdi.

Kızı karşısında donuk bir ifadeyle dururken ona tekrar sarılmak istedi,lakin buna mecali yoktu.

O gün zihninin köşesine tahtını kurmuştu birkez daha.Kendisini korumak için itirmişti onu,yoksa öldürecekti hem de karnındaki bebeğiyle beraber.

Hiç zaman anlayamamıştı neden o gece öldürmek istemişti kendisini...

Ciğerini yakan o gece katil de olmuştu...

Kızına doğru elini uzattığında kızı birkaç adım geriye gitti.Ne düşüneceğini bilmez bir haldeydi.

Karşısındaki kadının hikayesine inanmak istemiyordu.

"Sen...Bebekken o adama benziyordun.İğrendim,nefret ettim senden.Kabuslar peşimi bırakmadı.Kurtulmak istedim senden...
Yıllar geçti...Senin acın kalbimin bir köşesinde hep kaldı.Tarık'ı kucağıma aldığım gün sızladı yüreğim artık her şey için geçti.Zaman beni değiştirdi...
Kalbim katılaştı ilk zamanlarda olduğu gibi senin için sızlamadı kalbim.O adamı öldürdüğüm gerçeğinin üzerine avuç avuç toprak attım.Ben kendimi korumuş,sadece itmiştim nerden bilebilirdim ki öleceğini."

"Anlatmayın."dedi kızı acıyla.Yüreğini dağlıyordu her cümle.Buraya geldiğinin pişmanlığını çekiyordu bir yandan da.Geçmişin yükü bu kadar ağır nasıl olurdu ki? Eskiden de ağırdı ama şimdi daha bir ağırdı sanki.

"Beni dinle ne olur.Babam bile bilmiyor sana anlattıklarımı."

"Gülfem Hanım benden ne istiyorsunuz?"

Yorgundu,bugünü silmek istiyordu.Lakin silinmeyeceğini pek aşikar biliyordu.

"Belki bundan sonra..."

Genç kız aceleyle konuşmasını yarıda kesmişti.

"Gerçek anne kız mı?"

"Evet..."
Buruk tebessüm göndermişti kızına.Evladının ölümünden sonra geçmişin yükünü daha fazla taşıyamayacağını anlamıştı.

Kızı karşısında dizi üzerine çöktü,elleriyle yüzünü kapattı.

Ne olacaktı şimdi?"

Bir bilse...

Gülfem Hanım kollarından tuttup kaldırdı kızını.Bu halde görmek kalbine bir yaranın oluşmasından başka bir şeye yaramıyordu.

Kızının yüzünü tekrar avuçladı.Dikkatli bir şekilde yüzünde gezdirdi gözlerini,sanki yüzünü ezberlemek istiyordu.

Yutkundu acılı kadın.Ne kadar benziyordu! Bu kadar benzerlik...

Onu görüyordu...Bu kadar benzemeseydi belki bunların hiçbirisi olmayacaktı.

Başına saplanan acıyla ufak bir çığlık attı.Karşısında o adam belirmişti şimdi."Hayır." dedi ama sesi bile çıkmadı.