Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

Hüzne bulanmış satırlar

Bir kız vardı...Bataklığın dibini boylamış,boğulacak nerdeyse.
Aldığı nefes bile kendisine ağır gelen.Ruhu ve vücudu acı çeken.
Boşa geçen onca zaman.
Tükenmişlik,acı çekiş,
bitiş...
Bir kez düşmüş ve elinden tutacak kimsesi yoktu aksine herkes itirmişti biraz daha uçuruma doğru.
Anne,yok baba yok bir akraba yok...Ama gerçek böyle değildi ki.İşte o kız bunu bilmiyordu.Çok uzun zaman bu böyle devam etti.Sonrası? Anlatacağım zaten çoğunuz biliyorsunuz.O kızın kim olduğunu ve şimdi neler yaptığını da.

O kız benim işte...
İsmimi zaten biliyorsunuz.Yine de söyleyeyim...Sena...
İsmimi annem vermiş bana.Annem...Beni büyüten kalbi kocaman kadın...Fedakar annem...Ben senin gibi fedakar olamadım...
Düştüm kalkmayı
bilemedim...
Annem...Ama bilmiyordum ki
kalkmayı...
Acılar çektim.İmtihan olduğunu bilmedim, zamanla isyan ettim...Pişmanım...
Kendime zarar verdiğim her gün için...Ömrümün beyhude geçen kısmı için...
Bir yaprak misali savrulurken aklıma bile gelmemişti ki benim.Geceler uykum kaçıyor...Hala mı? Hala...
Ve...Gerisi yok...
Birkaç bir şey daha söylemek isterdim.Söylerim belki de.Hikayemin bilmediğiniz kısımları da vardır mutlaka.Anlatsam dinler misiniz beni?

Anlatıyorum o zaman...
En baştan hem de...
Az önce dediğim gibi öyle bir bataklıktı ki düştüğüm,çabaladıkça dibe batıyordum.Çabalamak bile ağır geliyordu.İtiraz etmek,dönüşü olmayan bu yoldan geri dönmek imkansızdı benim için.Bir yerden sonra kabuletmiştim işte.Boşa kürek çekmekle kıyıya varamayacağımı.Karanlıkta ışık olmadan yürünür müydü? Elbette hayır...Birkaç adım atarsınız ama sonu hüsrandır.Düşersiniz...
Hiç insan bir ışık süzmesi olmadan yolunu bulur muydu, gittiği yeri,adımladığı yolun nereye varacağını bilmeden nasıl olurdu ki?
Olur,olur dese de sadece kendisini kandırırır.Kaybeden,yanılan,beyhude düşüncelere dalan bir tek kendisi olur.
Acı çekerken etrafdakilerin bakışları var ya acır gibi,iğrenir gibi,diksinir gibi...
Ve bazıları hatta bunları bile yapmaz.Yürür giderler yollarıyla.Kendileri mutlular ya gerisi boş.
Ben bunları yaşadım...
Bana iğrenir gibi bakan onca insan gördüm.
Ben onlar için bir hiçtim...Zavallı...Yetim bir kızdım...
15'inde üzerine karanlık çökmüş 17'sinde bataklığı boylamış,19'unda aynı bataklıkta nerdeyse boğuluyordum.Öyleki çabalamaktan vazgeçmişdim.Mesela 17 yaşımda çabalıyordum ama bir kere batmıştım o bataklığa ve hızla çekiyordu içine.
Şimdilerde o kızın 27'li yaşlarından sesleniyorum.
Huzurluyum,ilk önce bunu söyleyeyim...
Bir gönlü güzel kız tanıdım.Çekip aldı beni düşdüğüm bataklıktan, o zamanlar yaşım 19'u.Yani yıllar önce.Rabb'im karşıma çıkardı gönlü güzel kızı.Tanımadığı,bilmediği insan için çabaladı durdu.Beni iyleşeceğime inandırdı.Umut filizlerini yeşertti, solmuş kalbimde.
Kim yapardı ki onun benim için yaptıklarını? Belki de hiçkimse...
Abisini karşısına aldı,ben her vazgeçtiğim de o inatla vazgeçmedi...
Zor günler geçirdim...Tedavi süreci öyle kolay olmadı...
Siz bilmiyorsunuz ama vazgeçtim ben hem de tedavinin orta yerinde,o kadar yol kat etmişken hem de.
Yine gönlü güzel o kız tuttu elimden,öyle konuşma yaptı ki benimle kendimden utandım.Kendimden
utandım ...
Şimdilerde o günlerin konusunu bile açmıyoruz ama benim zihnimde duruyor öylece...

Size bir şey diyeyim mi ben şimdi de tedavi olduğum klinikteyim...
Üzerimde beyaz bir doktor önlüğü başımda siyah başörtüsü,elimde bir hastamdan bir mektub.
Bana teşekkür ediyor,mutluymuş hatta nişanına çağırmış beni.İnşaAllah gitmeyi düşünüyorum,bakalım nasip kısmet...
İyleşmeyi çok istiyordu,başaracağını söylediğimde hep gülümserdi ve "gerçekten mi?"derdi.Bu dialog her gün geçerdi aramızda.Sonralar hikayesin anlatmaya başladı ve ben de dinlemeye.Bir gün "Siz?" dedi sonra ardından "Sizin hikayeniz ne?"dedi.Anlatmakta bir sakınca bulmadım,anlattım.Biliyormusunuz inanmadı önce sonradan ne kadar ciddi olduğumu anladı.Sahi kim böyle bir konu da yalan söylerdi ki?
Birkaç satır daha söylemek istiyorum.
Ailem...Benim gerçek ailem değilmişler.Beni dünyaya getiren kadın yaşıyormuş...Benden nefret eden bir kadının kızıymışım ben...
Öyle zor ki...Öyle insanın içini kavuruyor ki gerçekler...
Üvey de olsa kardeşlerim varmış, bir dedem,bir ninem varmış,nerde olduğu beli olmayan babam bile varmış benim...
O kadınla görüşüyormusun diye sorarsanız "hayır."görüşmüyorum.Ara sıra dedem birkaç bir şey söylüyor o kadar."Deden?" diyeceksiniz.Evet dedemle aramı yıllar önce düzelttim.Bir dedem ve ninemin olduğu için Rabbim'e şükür ediyorum.İkisi de altın
kalbli...
Dedem...O kadar pişaman ki engel olmadığı için.Bazen bana bakıp uzun uzun dalar
Sorduğumda o yaşlı adam duraklar aniden ağlar, ben de onunla beraber ağlarım.Ninemin hiçbir şeyden haberi yokmuş,benim gibi bir torunu olduğunu yıllarca bilmemiş.
Hep söylerdi "Önceden bilseydim izin vermezdim."
Onca şey yaşandı acısıyla tatlısıyla,bazen göz yaşı bazen de kahkahalar eşlik ettiği günler geçti.Ömür takvimden teker teker yapraklar döküldü.
Evlendim...Aklımdan hiç geçmezken evlendim...
Demek nasibim de varmış...
Eşim iyi insan çok şükür.Eskiden kalbimi çok kırsa da unuttum ben ve yüzüne vurmadım "neden?"demedim.O günleri hatırlatmadım hiçzaman.
Eşim de o zaman kızını ve kardeşini korumaya çalıştı, bu uğurda kalbimi kırsa da bir şekilde iyleşti kalbim...
Nede olsa eşim de kolay şeyler yaşamadı.
Mutluyum,huzurluyum elhamdülillah...Kocaman bir aileye sahibim,kalbimde hala ailemin özlemi büyüyor.Gerçek ailem olmasalarda benim için gerçek ailem onlar.Bu gerçek değişmeyecek...

Son olarak

umudunuzu hiçzaman kaybetmeyin.Ne olursa olsun bir umut mutlaka vardır.Nefes alıyorsak,kalbimiz atıyorsa bir umut hala vardır.Yeniden başlamaya,yanlışlarımızı düzeltmeye.Unutmayın kusursuz olan Allah'tır (c.c)

Selamün aleyküm kardeşlerim.Nasılsınız? Ramazan nasıl gidiyor? Rabbim tuttuğunuz orucları,yaptığınız ibadetleri kabul etsin.Önceden bir ay bölüm yazmayacağımı söylemiştim ama aniden böyle bir bölüm yazmak geldi aklıma.Bilmitorum beğendiniz mi,beğenmediniz mi.Ama inşaAllah beğenmişsinizdir.Düşüncelerinizi söylerseniz sevinirim.Kendinize iyi bakın.Selam ve dua ile.Allah'a emanet.